Mooi

Dit is het eerste boek uit een serie dat gaat over het leven van Louise Veldman. We ontmoeten Louise in het verpleeghuis waar ze probeert om te 'verdwijnen'.
Ze zoekt vooral de confrontatie op, van haar medebewoners tot de artsen aan toe.
Op een dag ontvangt ze een pakket met haar dagboeken, wil ze deze weggooien maar haar steun en toeverlaat, de verpleger Fabio weerhoudt haar er van.
De dagboeken gaan over de periode 1934 tot en met 1960. Het is haar levensgeschiedenis vanaf dat ze een meisje was en op haar leven tijdens en na de Tweede Wereldoorlog.
Fabio leest haar deze dagboeken voor en dat heeft wel een impact op haar, de herinneringen komen weer boven.

Het personage Louise Veldman is gebaseerd op het leven van zijn eigen moeder.
Door de vele aspecten, vlot geschreven en een verrassend plot, emotie, wraak maar vooral de humor maakt het dat je vanaf het begin tot aan het einde van dit boek geniet.

Enkele quotes nog: Mijn man had twee puntjes op zijn voornaam en drie sterren op zijn jas.
Slapen is altijd lastig geweest, als kind durfde ik niet omdat ik bang was in het donker. Toen ik een tiener was had ik er geen zin in. Als volwassene had ik er geen tijd voor en nu, ik zin en tijd genoeg heb, mag het niet meer.



Marcel Vaarmeijer is een schrijver, dit is zijn tweede boek. In 1988 verscheen zijn eerste publicatie met een gedicht in Propria Cures, daarna volgden meer gedichten en verhalen.
Ook won hij een recensie-prijsvraag.