Eckhart Tolle / De stilte spreekt

Ik moet nog vinden hoe ik boeken toevoeg die niet op hebban.nl te vinden zijn zoals Eckhart Tolles De stilte spreekt: "Dit ene moment – Nu – is het enige waaraan je nooit kunt ontsnappen, het is de enige constante factor in je leven. Wat er ook gebeurt, hoe je leven ook verandert, een ding is zeker: het is altijd Nu. Waarom zou je, als ontsnappen aan het Nu toch niet mogelijk is, het niet verwelkomen, er geen vriendschap mee sluiten?
Als je vriendschap sluit met het huidige moment, voel je je overal thuis, waar je ook bent. Als je je niet thuis voelt in het Nu, maakt het niet uit waar je heen gaat, want je neemt je onbehagen overal mee naartoe. Het huidige moment is zoals het is. Altijd. Kun jij het zo laten? De indeling van het leven in verleden, heden en toekomst is een product van het verstand en is ten diepste een illusie. Verleden en toekomst zijn gedachtevormen, mentale abstracties. Het verleden kun je je alleen Nu herinneren. Wat je je herinnert is een gebeurtenis die plaatsvond in het Nu, en je herinnert het je Nu. De toekomst is, als ze komt, het Nu. Het enige echte, het enige dat er altijd is, is het Nu.

Wanneer het Nu de grondslag en het belangrijkste aandachtspunt in je leven is, dan ontvouwt je leven zich met gemak.

Als je aandacht naar het Nu gaat, is er een alertheid. Het is net alsof je ontwaakt uit een droom, de droom van het denken, de droom van verleden en toekomst. Zo helder, zo eenvoudig. Er is geen ruimte om problemen te maken. Gewoon dit moment zoals het is.

De meeste mensen verwarren het Nu met wat er gebeurt in het Nu, maar dat is wat anders. Het Nu is dieper dan wat erin gebeurt. Het is de ruimte waarin het gebeurt. Verwar de inhoud van dit moment dus niet met het Nu. Het Nu is dieper dan welke inhoud die erin opkomt ook. Als je in het Nu stapt, stap je uit de inhoud van je denken. De onophoudelijke stroom gedachten wordt trager. De gedachten slokken niet meer al je aandacht op, slepen je niet meer helemaal mee. Er komen pauzes tussen je gedachten – ruimte, innerlijke stilte. Je begint te beseffen hoeveel groter en dieper je bent dan je gedachten.
Ik ben niet mijn gedachten, emoties, zintuiglijke gewaarwordingen en ervaringen. Ik ben niet de inhoud van mijn leven. Ik ben het leven. Ik ben de ruimte waarin alles gebeurt. Ik ben bewustzijn. Ik ben het Nu. Ik Ben.

Het ‘ja’ tegen wat is onthult een dimensie van diepte in je die niet afhankelijk is van omstandigheden buiten je en ook niet van omstandigheden in je van de voortdurend veranderende gedachten en emoties.

Echt luisteren is ook een manier om stilte in een relatie te brengen. Als je echt naar iemand luistert, komt de dimensie van de stilte boven en wordt ze een essentieel onderdeel van jullie relatie. Maar echt luisteren kunnen maar weinig mensen. Meestal gaat het grootste deel van de aandacht op aan wat je denkt. In het gunstigste geval beoordelen mensen je woorden of bedenken ze wat ze straks moeten zeggen. Of ze luisteren helemaal niet en gaan gewoon op in hun eigen gedachten. Echt luisteren gaat veel verder dan auditieve waarneming. Het is het opkomen van alerte aandacht, een ruimte van aanwezigheid waarin de woorden worden ontvangen. De woorden zelf komen op de tweede plaats. Ze kunnen zinvol of onbegrijpelijk zijn. Veel belangrijker dan waar je naar luistert is de daad van het luisteren zelf, de ruimte van bewuste aanwezigheid die ontstaat terwijl je luistert. Die ruimte is een verenigend veld van bewustzijn waarin je de ander ontmoet zonder de scheidende barrières die ontstaan door het denken. En nu is de ander niet meer ‘de ander’. In die ruimte worden jullie verenigd in één bewustzijn, één gewaarworden.

Veel leed, veel ongelukkig-zijn ontstaat door elke gedachte die in je hoofd opkomt voor de waarheid te houden. Situaties maken je niet ongelukkig. Ze kunnen voor lichamelijke pijn zorgen maar ze maken je niet ongelukkig. Je gedachten maken je ongelukkig. Je interpretaties, de verhalen die je jezelf vertelt maken je ongelukkig. ‘De gedachten die ik op dit moment denk maken me ongelukkig.’ Dat besef doorbreekt je onbewuste identificatie met die gedachten.

Niets kan normaler zijn dan onwilligheid om te lijden. Maar toch, als je die onwilligheid los kunt laten en in plaats daarvan de pijn er laat zijn, bemerk je misschien een subtiele afstand tot de pijn, als het ware een ruimte tussen jou en de pijn. Dat betekent bewust, gewillig lijden. Als je bewust lijdt, kan lichamelijke pijn het ego in je snel opbranden omdat het ego grotendeels uit verzet bestaat. Hetzelfde geldt voor een extreme lichamelijke handicap. Je ‘offert je lijden aan God’ is een andere manier om dat te zeggen."