Hilarisch, briljant, door en door cynisch

In één ruk uitgelezen. Eindelijk eens een boek dat de problemen van de ‘echte’ maatschappij behandelt, bv werkloosheid. Er zitten twee verhaallijnen in het boek, het gaat niet alleen over de ontmaskering van de wethouder, waar de journalist spijt van krijgt, maar ook over zijn verhouding met een intercedente van een uitzendbureau waar hij in het begin meteen ruzie mee heeft en die hij ‘een lesje wil leren’. Dat loopt helemaal anders.
Achter de stoerigheid van de ik schuilt een kwetsbaar persoon die zijn gekwetstheid afreageert in zijn werk als journalist. Het is een mooie inkijk in de dagelijkse praktijk van een krant. Er zitten komische stukken in, en het is beeldend geschreven.
Uiteindelijk kom je er niet achter of de hoofdpersoon terecht heeft gehandeld of niet. Het boek heeft een open einde. Het grootste deel is een flash-back. Aan het slot zijn we weer in het hier en nu, op het strand bij het gesprek tussen Jaap en Jozef, de twee alter-ego’s. Het einidgt wat poetisch. De schrijver vertelt je in feite dat we sterfelijk zijn en dat de pogingen van mensen om succes te krijgen op niets uitlopen terwijl het strand en de zon zullen blijven.