Prachtig beschreven eye-opener

Cecile Korevaar vertelt het verhaal van de jongeren Wassim, Laila en Romeo die tijdens hun vlucht van de oorlog uit hun thuisland Syrië naar Nederland door het lot worden samengebracht. Omdat je als lezer net zo wordt verbonden aan de dappere jonge mensen - die zoveel meer zijn dan “vluchtelingen” - ontkom je er als lezer niet aan om de realiteit van de oorlog en vluchten, met al zijn gruwelijkheden, onder ogen te zien. Je denkt dat je het weet maar ik denk persoonlijk dat ik het eerder nooit echt heb toegelaten. Dit boek is daarom voor mij een echte eyeopener: de menselijke kant komt door het bijzondere en persoonlijke verhaal echt binnen en pas nu realiseer ik me echt wat er speelt in oorlogsgebieden in “onze wereld” maar ook in “het afvoerputje” van Europa waar vluchtelingen soms jarenlang tussen wal en schip belanden. Mensonterend en hartverscheurend wat zij die te vaak “gelukszoekers” worden genoemd moeten meemaken. Niet alleen hun mensenrechten worden schandlig geschonden maar ook hun menselijkheid staat op het spel.
Wat dit verhaal ook duidelijk maakt is dat “wij” niet anders zijn dan “zij” omdat we toevallig zijn geboren op een ander stukje land, dat in deze tijden toevallig veilig en relatief welvarend is…
“Thuis draag ik bij me” is toch ook hoopgevend. Het laat zien dat we alleen vanuit verbinding, vertrouwen en compassie echt wat voor elkaar en met elkaar bereiken.
Ik las dit boek uit op de dag van de Nationale Dodenherdenking. Ik denk dat er niet meer woorden nodig zijn.