Van hartverscheurende machteloosheid naar hoop en liefde

Zeggen dat Tamar een prachtig boek is doet het eigenlijk geen recht. Tamar is namelijk hartverscheurend, confronterend, kwetsbaar, maar ook hoopgevend en ontzettend mooi.
Het verhaal waarin kleine Tamar in WO II als baby door haar moeder in de armen van Antonia wordt gedrukt om haar een gruwelijk lot in een kamp te besparen, raakte me diep. Het is bovenal een verhaal van liefde, en waartoe men in staat is om een ander te helpen maar het is ook een waardevolle inkijk in de menselijke psyche ten tijde van oorlog. Op subtiele wijze laat Monique Hoolt de lezer zien hoe verschillende mensen handelen wanneer zij in het nauw worden gedreven in een nagenoeg onhoudbare oorlogssituatie.

Het verhaal van Anna, de jonge Joodse vrouw die we daarnaast volgen op haar weg naar overleving, vertelt op een kwetsbare maar vooral respectvolle wijze over het 'leven' in de concentratiekampen. Omdat deze scenes, ondanks onze kennis van nu, ons verbeeldingsvermogen toch nog vaak te boven gaan, werd ik meer dan eens overvallen door een gevoel van machteloosheid. Een gevoel, waar we in deze tijd, best mee geconfronteerd mogen worden. Zeker omdat ondanks de altijd aanwezige machteloosheid, alle sterke vrouwen in 'Tamar' toch doen wat wel in hun macht ligt voor een ander en voor een beter leven.

De auteur weet ook op treffende wijze de realistische nasleep van de oorlog weer te geven, voor de verschillende hoofdpersonen. Wat voor de een overduidelijk een traumatische stoornis betekent, uit zich bij de ander in een benauwend perfectionisme en bij een derde in stemmingswisselen, zonder twijfel door het grote geheim dat ze meedraagt en het hartverscheurende maar onvermijdelijke gemis. Ik kan natuurlijk niet te veel weggeven maar Monique Hoolt heeft in dit alles een mooie balans gevonden en na een prachtig ontroerend einde geeft 'Tamar' me vooral hoop. Dat het goede in de mens altijd een uitweg vindt en dat er altijd, altijd mensen zijn die zullen vechten tegen onrecht.

De auteur heeft een prettige toegankelijke schrijfstijl. Gedetailleerd wanneer dat relevant is - zij maakt haar personages hier erg geloofwaardig mee - zonder dat het verhaal vaart verliest. Ik had moeite met de laatste bladzijden maar dan alleen omdat ik zelf ook maar moeilijk afscheid kon nemen van de personages. Heel mooi gedaan!