Naarmate het “officiële” einde van de Wallander-reeks in zicht kwam werd er door Mankell steeds uitvoeriger stilgestaan bij de relatie tussen Kurt en zijn dochter Linda. Maar zoals nu blijkt nog lang niet voldoende, want maar liefst meer dan 500 pagina's zijn door Mankell vol geschreven om de overname van het stokje door Linda zo zorgvuldig mogelijk te laten plaatsvinden. Waarmee de veelgelezen schrijver een gedegen basis heeft gelegd voor een serie met Linda in de hoofdrol.

Niet dat dat al te veel verschillen zal opleveren met de oorspronkelijke Wallander-reeks, want in Voor de vorst blijkt vooral dat Linda uit hetzelfde eigenwijze, tobberige hout is gesneden als haar vader. De overname van het stokje door Linda gaat dan ook veelvuldig gepaard met onderlinge spanningen, discussies, ruzies en enkele tot de verbeelding sprekende woedeaanvallen van pa Wallander.

En juist daarin komt Voor de vorst soms te geconstrueerd, te bedacht over. Hoe gretig ik de dik 500 pagina’s ook tot mij heb genomen, zeker in de eerste helft van het boek heb ik mezelf soms gestoord aan het feit dat Linda nauwelijks gehoor krijgt bij haar vader voor haar gevoelens over de problemen waarmee het politiekorps van Ystad geconfronteerd wordt of zal worden. De veelgeprezen intuïtie van Kurt laat hem in de eerste helft van het boek zo vaak in de steek dat Linda gedwongen wordt op eigen houtje dingen te gaan ondernemen die wellicht de basis vormen voor de spannende finale, maar die in enkele gevallen te gekunsteld overkomen of teveel door clichés worden gedomineerd.

Het vergeten/kwijtraken van de mobiele telefoon is er zo een. Ook in De terugkeer van de dansleraar laat Mankell de hoofdrolspeler in een penibele situatie terechtkomen zonder zijn mobieltje. En hoe spannend de situatie ook wordt waarin Linda terechtkomt, het op nogal domme wijze kwijtraken van haar mobieltje maakt het er niet geloofwaardiger op.
Daarnaast blijf ik me storen aan de hun/hen valkuil waaraan diverse vertalers zich schuldig maken. Ook in de eerste boeken van Arnaldur Indridason en Unni Lindell wordt ‘hun’ zo vaak verkeerd gebruikt dat ik tijdens het lezen meer op de juiste grammatica zit te letten dan op het verhaal. En dat is behoorlijk storend, mag ik wel zeggen.

Gelukkig blijft het in Voor de vorst redelijk beperkt, en als je je niet al te druk maakt over een enkele ongeloofwaardige wending die nodig is om het complete verhaal richting de climax te krijgen, dan beleef je aan Voor de Vorst toch weer een paar uur dik leesplezier. Want alle ingrediënten voor een spannend avontuur zijn in Voor de vorst weer in ruime mate aanwezig. Fundamentalisme, rituele moorden, sadistische dieroffers en natuurlijk de dagelijkse beslommeringen en wijds uitwaaierende gedachtegangen van de hoofdrolspelers, in dit geval dus Linda Wallander. En dat de hoofdpersoon uit De terugkeer van de dansleraar, de sympathieke, maar al even tobberige Stefan Lindmann in dienst is getreden bij het team van Wallander was voor mij in ieder geval een zeer aangename verrassing. Of was De terugkeer van de dansleraar onderdeel van het plan, een aangenaam uitstapje van Mankell om de basis voor een nieuwe Linda Wallander reeks nog wat steviger te leggen?

Hoe dan ook, wat mij betreft toch weer vier dik verdiende sterren. Want de oorspronkelijke Wallander reeks heb ik gulzig verslonden, en na Voor de vorst kijk ik reikhalzend uit naar nieuwe avonturen van Linda.