Met Markies de Sade in een haunted house

Tess Gerritsen heeft een nieuwe roman uit. Is dat nieuws? Niet echt, want Tess Gerritsen heeft een erg hoge productie. Ze brengt al jarenlang zeer regelmatig boeken uit in verschillende series, waarvan een aantal succesvol verfilmd zijn. Soms komt ze met een, zoals de uitgever dat noemt, ‘stand alone’ boek. Zo één is dit ‘Schaduw van de nacht’. Is dit verhaal na al die anderen nog origineel, heeft ze alle denkbare thema’s niet opgebruikt, is haar stijl nog verrassend in deze ‘Schaduw van de nacht’?

Hoofdpersoon Ava huurt een huis in een afgelegen kustdorpje in Maine. Over dat huis wordt verteld dat de geest van kapitein Brodie er nog hangt, maar stoere Ava doet dat af als onzin. Totdat … uiteraard totdat … het huis vreemde geluiden gaat produceren en ze te horen krijgt dat iedere vrouw die in dit huis heeft gewoond, er ook in is overleden. Zou het toch …?

Het begin van het boek doet toevallig genoeg erg denken aan ‘Ik zie je’ van de Nederlandse Michael Berg. Ook daarin huurt een schrijfster met een alcoholprobleem en writers block een afgelegen huis (bij Michael Berg is dat een villa in de Provence) om een nieuw boek te schrijven. Na dat begin houdt de gelijkenis op, want Gerritsen neemt de ‘haunted house’ afslag.

“Ik lig in de duisternis van mijn slaapkamer en hoor weer muizen tussen de muren rennen. Maandenlang was alcohol mijn verdovingsmiddel en kon ik alleen in slaap komen als ik lam was … Op de een of andere manier weet ik dat hj vanavond aan me zal verschijnen….
De geur van de zee wordt sterker, alsof er een golf door de kamer slaat.
Dan verschijnt bij het raam een donkere werveling. Nog geen gedaante. Louter een vaag schaduwbeeld dat in de nacht vaste vorm krijgt.”

Alsof het gepredisponeerd is, komt het vage schaduwbeeld elke nacht een beetje dichterbij en lijkt inderdaad van mannelijke kunne te zijn, maar dat is niet alles. De schaduw heeft bepaalde bedoelingen, eerst nog net zo vaag als het schaduwbeeld, maar weldra explicieter. Zijn avances zijn seksueel van aard, dominant seksueel zelfs.

Gerritsen beschrijft de gevoelens rondom die avances zeer realistisch, zowel uit Ava’s gezichtspunt (ze is niet onwelwillend) als uit de steeds grensoverschrijdendere handtastelijkheden (dat grensoverschrijdende gaat best ver, zeker met de #metoo-discussie in gedachten: hier zou Markies de Sade nog iets van kunnen opsteken) van het intussen zeer tastbaar geworden schaduwbeeld.

Hoe dat afloopt? Gerritsen trekt de spanningsboog bekwaam steeds een stukje verder aan, zodat de lezer haast niet stoppen kan met lezen. Ze gebruikt listig het thema van de bedreigde vrouw in het spookhuis, mixt dat met de gevaarlijke doch niet onaantrekkelijke indringer en controleert het verhaal op elke bladzijde. Een bekwaam gebouwd verhaal, dat nog een tijdje blijft na-ijlen na de laatste bladzijde.