Jezelf terug vinden, maar hoe?

Nadia voelt zich steeds leger worden. Daarom ligt ze op de behandeltafel bij healer en spiritueel begeleider Ariane. Er liggen twee wolvenhuiden en een vos op Nadia, de vos met zijn kop naar beneden. Nadia heeft een los-vast bestaan nu, met huisgenoot Reyn.

'Ik heb geen relatie, maar heb seks met wie voorhanden is en met Reyn als er verder niemand voorhanden is. Hij is mijn dick on demand.'

De hoofdpersoon van debuutroman Vossenjacht noemt de zaken gewoon bij de naam, ook de frequente seksuele interacties. Dat maakt het verhaal rauw maar ook nieuwsgierigmakend: de lezer wil door, benieuwd wat er nu weer gaat gebeuren.

Die (voor protagonist Nadia) alledaagse zaken zoals chaos, seks en wisselende stemmingen, zet schrijfster Racheda Kooijman listig om in een soepel lezend verhaal. Het is rauw. Er blijft geen detail, geen twijfel onbesproken: alles krijgt vorm. Het maakt het boek expliciet: er hoeft geen boodschap te worden gezocht: hij wordt je bruut in je gezicht geduwd. Het dwingt de lezer de emoties van de schrijfster te ondergaan. Prima natuurlijk, al is het voorstelbaar dat sommige lezers bij dat scribente geweld afhaken.

Kooijmans achtergrond is freelance journalist, copywriter en bladenmaker voor een trits aan tijdschriften waaronder Flow, Marie Claire, Flair, Viva mama, Avant Garde. Ook bedenkt ze nieuwe magazines. Dit is haar debuut en het is luidruchtig. De verhaallijn trekt zich niks aan van overgevoelige ego’s: na de spirituele sessie hierboven begint Nadia een zoektocht naar haar verleden. Ze leidt een nomadisch bestaan, hecht weinig waarde aan luxe en al helemaal niet aan het netjes houden van je huis. Eigenlijk leeft ze in constante onmin met zichzelf. En als ze (zeer regelmatig) zin heeft in seks, dan is daar altijd Reyn. Seks is voor haar een soort aspirine, of paracetamol – het verschuift even de pijn van het leven naar de achtergrond.

De reden voor het ongelukkige gevoel komt al snel naar boven: Nadia is half-Marokkaans, opgevoed door haar moeder, en wil haar vader zien die uit haar leven verdween voor ze hem kon leren kennen. De vragen die constant door haar hoofd spoken, wil ze weleens beantwoord zien:

'Al mijn gedrag, al dat ongeleide, die honger naar bevestiging, die verleidingsdrang, altijd gezien willen worden, de gretigheid in de ogen van de ander willen oproepen , het niet weten wat ik wil, het niet durven doen wat ik denk te willen, het niet willen voelen; al die mechanismen. Hebben die te maken met mijn vader? Ik moet gaan tornen aan de onwaarheden die in al die jaren mijn waarheden zijn geworden en ik weet waar ik moet beginnen. Na vijfentwintig jaar … is het tijd.'

De thematiek doet onvermijdelijk denken aan dat recent de NS-publieksprijs 2021 winnende boek. U weet wel, van die andere jonge schrijfster uit een omgeving met vrouwonvriendelijke trekjes. Net als zij pakt Kooijman een actueel en treurig thema bij de lurven: hoe kan ik mezelf zijn in verschillende culturen en waar sta ik in deze wereld?

Dat is de hamvraag. Het antwoord daarop komt natuurlijk niet zonder een confrontatie, maar schept wel duidelijkheid.