Geschiedenis leeft

Geronimo Stilton: culinair hoogstandje of stinkkaas?

Als je een kind van een jaar of 10 aan het lezen wilt krijgen, hoef je niet ver te zoeken: Geronimo Stilton lijkt wel een toverboek dat zelfs het “ik ga nooit voor mijn plezier lezen”-dyslectische kind of de meest recalcitrante pre-puber probleemloos aan het lezen krijgt. Net als Harry Potter transformeert het iedere beeldscherm-verslaafde-jongere in een gedreven boekenwurm.
Prachtig toch?
En waarom wordt er dan toch vaak zo laatdunkend over deze bestseller-reeks gedaan? Waarom haalt serieus boekenland zijn neus op voor deze muis alsof het stinkt naar ehh Stiltonkaas…

Zoals zo vaak bij een mega klapper in de boekenwereld lijkt succes verdacht: Als de massa het goed vindt, kan het al bijna niets zijn. Met meer plaatjes dan tekst kan het boek nauwelijks serieus worden genomen. En wat nog erger is dan die vrolijk getekende letters die constant de tekst doorkruisen is het feit dat er geen auteur is. De boeken zijn zogenaamd geschreven door de muis Geronimo Stilton en de echte schrijvers blijven anoniem. Het is een soort schrijffabriek zoals de tekenaars van Donald Duck. Door al die plaatjes geef je tenslotte de jonge lezer een uitweg om niet te hoeven lezen: het spannende verhaal is prima te volgen door de ontelbare illustraties.

Maar is het dan werkelijk slecht en moeten we dit onze geliefde kindjes hiervoor beschermen?

Laten we eens een willekeurig deel onder de loep nemen: De avonturen van Odysseus.
Het is een mega dik boek. Een boek dat mijn dyslectische zoon nooit gelezen zou hebben als het er niet zo geweldig had uitgezien.
Door de gekleurde woorden, die de zinnen onderbreken, geef je het kind dat moeizaam leest, een legitiem moment om op adem te komen. Wat bedoel ik hiermee: Als een zin te lang is of een woord te moeilijk is, geef je een kind dat moeilijk leest, een negatieve leeservaring. Hij voelt zich dommig omdat hij het boek niet kan lezen en het verhaal niet kan volgen. Geronimo kent ook moeilijke woorden, maar die zijn gekleurd weergegeven. Het kind moet daar wel even stoppen om te kijken waarom het zo geschreven is. Hij heeft niet het idee dat hij moet stoppen omdat hij het niet begrijpt maar omdat hij visueel gestopt wordt. De vorm van de letters voegt iets toe aan het verhaal. Het is dus een positieve leeservaring.
Alle plaatjes voegen iets toe aan de tekst. Je kunt dus ook hiervoor even stoppen met lezen: als je het te spannend vindt of omdat je even moe bent van het lezen. Maar je voelt je niet slecht, want je hebt een nieuwe uitdaging: de details in de illustratie zoeken. Dus: de afwisseling leidt weg van het feit dat je de tekst heel moeilijk vindt om te lezen. Had je het boek anders allang weggelegd: bij Geronimo blijf je geboeid.

Het boek Odysseus is ook nog eens erg leerzaam. In aparte kaders staat informatie over de Griekse held en achterin staan alle moeilijke woorden duidelijk uitgelegd.

Het verhaal klopt met de oorspronkelijke sage dus ze leren er ook nog wat van.

En dan ineens komt de dag dat ze eruit groeien. Dan breekt de fase van Leven van Loser aan. En dan gaan ze naar de brugklas waar ze met chirurgische precisie de lust van het lezen met de verplichte literatuur om zeep helpen.

Ik zal Geronimo altijd dankbaar blijven voor het leesplezier wat ze hier in huis hebben gebracht.