Kabbelend aan de oppervlakte

Het mooiste aan dit boek is dat een heleboel mensen het gaan lezen en van het verhaal zullen genieten. Wat wil een mens nog meer dan een heleboel lezers om zich heen!

Ga als een rivier is een goed leesbaar boek dat wat aan de oppervlakte blijft kabbelen. De kafttekst belooft een verhaal over coming-of-age en vrouwelijke veerkracht diep in de natuur. Dat laatste is voor mij aantrekkelijk aan het boek. Shelley Read heeft het niet zomaar over vogels, vissen en bomen, maar over prairiekraanvogels, paarse lupinen, espen, wilgen, bron- en regenboogforellen etc. Ze neemt de ruimte om de natuur in haar volle glorie en (verwoestende) kracht te beschrijven en geeft oude wijsheden een nieuw, bloemrijk leven: “Ik was bang dat de grond de pijn van verwijdering zou voelen, een bloedeloos, geluidloos lijden vol weggerukte aarde en verdwenen stenen en wortels. Net zoals het land een laatste keer naar adem zou snakken als het door het stijgende rivierwater werd overspoeld. Maar als deze bergen me iets hadden geleerd, was het wel dat het land verdraagt, dat het de menselijke dwaasheid ondergaat als dat nodig is, dag het zich herstelt als het weer kan en vervolgens gewoon verdergaat.”

Jammer is dat zowel thema’s als racisme (de situatie van native americans in die tijd), uitsluiting (van alleenstaande zwangere vrouwen en mensen met een psychische aandoening) en de positie/kracht van vrouwen (pas als ze dé man ontmoet, wordt hoofdpersoon Victoria sterk) als personages niet meer uitgewerkt zijn.