Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: dit is bij verre het slechtste boek dat ik in jaren heb gelezen. Ik ken doktersromannetjes die beter en levendiger geschreven zijn dan Het blauw van Rembrandt. De karakters in het boek zijn lege omhulsels die nimmer tot leven komen, hun daden en denkwijze zijn vaak compleet onlogisch en de dialogen zo slecht, onnatuurlijk en/of jaren-dertig-Hollywood-cliché dat het na een tijdje gewoonweg lachwekkend wordt.
De reden waarom ik het boek kocht, is dezelfde waarom ik het uiteindelijk heb uitgelezen: Amsterdam, Gouden Eeuw, Rembrandt - je kunt je saaiere onderwerpen voorstellen. Maar alle pogingen om me als lezer in te leven in dat zwaar calvinistische, 17de eeuwse wereldje, strandden op Kastners veel te grof opgezette, levenloze en soms zelfs incorrecte sfeerschetsen. Zijn gebrekkige oog voor detail is nog wel het meest schrijnend als het gaat om de schilderkunst. Het boek draait geheel om schilders, maar nergens proef je als lezer 'het vak'. Sterker nog: Kastner omschrijft het maken van een schilderij als het bakken van een cake: je mengt wat verf, pakt je kwast, kliedert een beetje en voila: een schilderij. Je zou bijna denken dat de auteur zelf geen idee heeft waar hij over schrijft.
Dat idee wordt alleen maar sterker naarmate het boek vordert en 'het mysterie' zich langzaam ontrafelt. Een mysterie dat - gelijke tred houdend met de verhaallijn, karakters en dialogen - te ridicuul voor woorden is. Het feit dat Kastner zich aan het slot ook nog meent te moeten bedienen van allerlei bovennatuurlijke verschijnselen om zijn verzinsels te kunnen verklaren, is bovendien een zwaktebod van het bovenste water.
Ik had graag met iets positiefs willen eindigen, maar helaas. Of misschien dit: als u dan toch per se een roman wilt lezen over schilders in de zeventiende eeuw, koop dan Girl With A Pearl Earring van Tracy Chevalier. Bijna net zo mooi als een echte Vermeer...