Een licht bizarre combinatie tussen leven, dood en de duivel

Donker, dreigend, woelig, weelderig, wonderlijk, waanzin(nig).
"Ik gaf je ogen en je keek in de duisternis" van Irene Solà, is dat en meer.
Wat begint als een wake bij een stervende vrouw ontrafelt al snel in bizarre verhalen na een verbroken pact met de duivel. De vrouwen uit een huis als hoofdpersonen op de scheidslijn tussen realiteit en fantasie. De setting is duister, de dood is steeds dichtbij.

Dit oorspronkelijk in de Catalaanse taal geschreven boek is prachtig vertaald naar het Nederlands. Beeldende opsommingen en lyrische omschrijvingen vormen de achtergrond, het gevoel. Bestaande volksverhalen en mythes zijn verweven in het verhaal over de vrouwen.

Ik vermoed dat dit boek een 'love it or hate it' is. Persoonlijk kan ik enorm genieten van de wisselingen van karakters, van de verhalen waarbij niet altijd even snel duidelijk is om wie het gaat (en in welke tijd). Dit kan chaotisch aanvoelen. Je moet er van houden. Voor mij 5 sterren en een terechte kandidaat voor de Europese Literatuurprijs (ELP).