Hypnotisch, bevreemdend, origineel en ijzersterk.
Zo zou ik Tokio willen omschrijven. Ik vind het spijtig dat veel lezers zich zo sterk laten domineren door hun verwachtingspatroon dat ze een boek de dieperik in kelderen omdat het niet volledig voldoet aan wat ze vooropstelden. Immers, Tokio verschilt inderdaad grondig van Vogelman en De Behandeling maar je zou het laatste werk van Hayder onrecht aandoen door het niet de erkennig te geven die het wel degelijk verdient.
Nagelbijtende spanning is inderdaad in Tokio niet overdadig aanwezig. Hayder neemt daarentegen alle tijd om het verhaal te laten ontwikkelen en de personages psychologisch te duiden. Ook is Mo Hayder er stilistisch op vooruit gegaan en de sfeerschepping is schitterend.
Het lijkt wel of Hayder zich laat inspireren door Thomas Harris. Ook hij schreef eerder hard-boiled serial-killer thrillers en nam in z'n laatste werk Hannibal wat gas terug wat spanning betrof en zette de psyche van de personages meer in de verf. Maar net als Harris trapt Hayder in dezelfde val. Elk personage in het boek heeft wel één of andere onhebbelijkheid of psychologische stoornis of zeult een enorm trauma met zich mee, waardoor je je gaat afvragen of er überhaupt nog normale mensen op de wereld zijn.
Dat is tevens het enige minpunt bij Tokio. Hayder schrijft zeer goed, met kennis van zaken en het verhaal is origineel en blijft in je hoofd spoken zelfs al heb je het boek uit.
Ik raad dan ook iedereen aan Tokio eens te lezen.