Een bijzondere roman, of prozastuk eigenlijk

Sarlag is een Mongoolse jonge vrouw die in Nederland probeert te leven, nadat zij in haar thuisland iets vreselijks heeft meegemaakt.
Ik vind dat het boek een fijne schrijfstijl heeft. Het leest prettig, door de korte hoofdstukken en de sprongen tussen hier en daar, heden en verleden.
Het hoofdpersonage is origineel, zonder het zelf te beseffen. Zij worstelt vooral met zichzelf en de raadsels uit haar leven. Ze vindt af en toe een puzzelstukje, maar is niet op zoek. Ze leeft, ze werkt, ze bemint. De omstanders, haar collega’s, vriend en huisgenoten hebben wel in de gaten dat er iets niet klopt, maar Sarlag zwijgt grotendeels en ontkent niets, maar legt ook niet uit. Ik vind het boeiend dat de schrijfster via de zorg van de omstanders eigenlijk veel weet te vertellen.
Toch kon het boek mij niet tot het einde boeien, het werd me denk ik te surrealistisch. Het is vast mooi uit te werken in een film, maar het staat voor mij te ver van de ‘werkelijkheid’ af.
Het mooiste woorden in dit boek vond ik: verpakkingspinda’s en beurtbalkjes.
De mooiste zin: Verdriet moet je delen, anders draag je alleen maar lucht en daar verwerk je niets mee.
Pioen mei 2025