Dode zielen zingen niet.

Carl Mørck is klaar met de politie. Hij heeft afdeling Q verlaten en probeert zijn draai te vinden als auteur wanneer hij in het bezit komt van een verontrustende geluidsopname. Een oudere vrouw is vier jaar eerder bijna vermoord door haar man, die daarna zelfmoord heeft gepleegd. De zaak is als opgelost bestempeld, maar de geluidsopname onthult dat het echtpaar niet alleen was toen het misdrijf plaatsvond. Carl gaat langs bij zijn oude vrienden van afdeling Q, Rose Knudsen en Hafez el-Assad, die na zijn vertrek het humeur erin proberen te houden in de kelder onder het hoofdbureau van politie. Het ophelderingspercentage daalt en de sfeer wordt er niet beter op als hun chef een nieuwe collega introduceert, de mysterieuze Deens-Franse politieagente Helena Henry. Rose is ervan overtuigd dat Helena iets voor hen verborgen houdt en begint haar eigen onderzoek naar de vrouw, die ogenschijnlijk geen verleden lijkt te hebben. Dode zielen zingen niet is een intense, pakkende krimithriller over verwoeste dromen, onschuld, wreedheid en verraad – en over hoelang je mensen verantwoordelijk kunt houden voor hun keuzes.

Het laatste deel van de Q serie van Jussi Adler-Olsen vond ik best saai en langdradig. En opeens kwam deze nieuwe samenwerking van drie auteurs uit de lucht vallen. Zo langdradig als de vorige was zo "vol" is deze. Er zijn veel personages en best veel verhaallijnen. Je moet je hoofd er goed bijhouden als iedereen aan je voorgesteld wordt. Toen ik op de helft was, werd het me bijna teveel maar vanaf daar begint het één en ander duidelijker te worden. Uiteindelijk komen de verhaallijnen wel samen en loopt de spanning op. Het heeft een open einde. Duidelijk wordt dat er vast een vervolg komt. Ik ben wel erg benieuwd. Qua personages mag het wat mij betreft wel ietsje minder. Maar het wel knap in elkaar!