Een duister pad

Faye van Laar woont al sinds haar vroege jeugd in psychiatrische inrichting Groot Loenen op de Veluwe. Haar vader is er directeur, maar ze is ook patiënt, en samen met een vijftal medepatiënten vormt ze een ongebruikelijke familie.
Nieuw in de familie is Emilie, die aan achtervolgingswaanzin lijdt sinds haar vriend Steven werd vermoord. De daders hebben het nu op haar gemunt, beweert ze. Faye wil haar geloven, ze weet hoe het is met onzekerheden te leven, en probeert te helpen door zelf op onderzoek uit te gaan.
Ze ontmoet rechercheur Simon te Bresser die de zaak evenmin kan laten rusten, ondanks de conclusie dat Steven zelfmoord pleegde onder invloed van antidepressiva. Als Emilie ineens spoorloos verdwijnt, bundelen Faye en Simon hun krachten en ontstaat een
onwaarschijnlijk speurdersduo.

Het duurde even voordat ik de draad te pakken kreeg en goed doorhad wie welke personage was. Maar naarmate het verhaal vorderde wilde ik alleen nog maar verder lezen omdat het steeds spannender werd. Bijzonder is dat Faye vanuit de eerste persoon geschreven is. Als lezer kom je daardoor goed in haar hoofd. De rest van de personages zijn in de derde persoon geschreven.
De hoofdpersonages kwamen heel goed tot leven in mijn hoofd. Voor mij was het extra leuk omdat ik een groot aantal van de plaatsen waar het zich afspeelde heel goed ken. De afloop was een verrassing en omdat ik nooit iets verklap over de inhoud. kan ik alleen maar nog maar zeggen: heel graag gelezen en het smaakt absoluut naar veel meer!