Tijd bepaalt je thuisland

Een leven, een verhaal van 1921 (tijd van revolutie) tot aan de val van de Berlijnse Muur (tijd van uiteenvallen van de USSR). Vanuit Geörgie naar Frankrijk emigreren, in ballingschap leven, vluchteling zijn. Mensen ontmoeten in je jeugd, een liefde aan de Zwarte Zee, familie achterlaten, familie en vrienden weer ontmoeten of verliezen. In Parijs een aparte gemeenschap blijven vormen.

We volgen Tamouna als 15-jarig meisje tot een 90-jarige dame d.m.v. herinneringen aan de tijd in Batoumi, (voor)oorlogs Parijs en de volwassen tijd daarna. Oorspronkelijk Georgiërs, soms blijvend statenloos, vechten in de oorlog tegen de Russen, dus in nazi-uniform en bijna vanzelfsprekend niet door de Fransen wordt begrepen en geaccepteerd. Tamaz blijft de geliefde persoon die af en toe opduikt maar voor mij persoonlijk niet iets toevoegt aan het tijdsbeeld in geschiedenis. Haar moeder Deda blijft altijd bij haar in de buurt. Twee vrouwen die door hun cultuur niet altijd hun gevoelens en gedachten uiten.

'Niemand neemt mijn moeder nog in zijn armen, en niemand neemt mij nog in de armen. We zijn twee in de steek gelatenen, niet in staat elkaar te verwarmen.'

Een roman over de tragiek van de tijd, een tijd die een wereldbeeld heeft bepaald. Een verhaal over gewone levens, families die vluchtelingen van nu ook zijn. Eenzaamheid, idealen, heimwee en ook berusting.
'De Atlantische kust heeft niets van de stranden aan de Zwarte Zee. Toch komen de horizon, de zee en de hemel me als eeuwig voor.'