wat is de maatstaf?

Dit boek moest vannacht eerst even uit. Een soort haat-liefde met deze roman. Nou ja, de eerste pakweg zeven hoofdstukken lijken losse verhalen. Lijken, want in dit doordachte volgens het omslag 'ingetogen, gevoelig lied' komen zo je bijna kunt verwachten een scala aan 'muzieknoten op een rij' voorbij. Of er veel gezang hierin voorkomt, tragiek is een woord dat erboven blijft hangen. De aanbeveling van Cognetti is mooi - ingetogen schrijven doet hij wel - Camurri heeft duidelijk meer expliciete bedspelbeschrijvingen.
Het beeldend beschrijven hebben beiden zeker wel in de vingers. Of je door Fabbrico wandelt met bijna een voyeuristische blik. Of met een glimlach kijkt wanneer je de rode stoel van Giuseppe ziet staan. Je blik door de bloementuin van Anela wordt gevangen. De stilte hoort, de natte kou van een metershoog sneeuwpak voelt. Zintuiglijk.
Jaren vervliegen. Ook in deze levens die verhalen over worsteling met gevoelens, omstandigheden, verlies, verraad, verslaving, hulp, vriendschap, maar juist ook over liefde voor elkaar, voor de mens.
De eenlettergrepige hoofdstuktitels.... eindigend met 'zee', daar waar een cirkel rond kan komen.
Aan zee waar ik dit boek getipt kreeg door Margreet van @boekhandelspui
En dan bij het doorbladeren zie ik een quote van Bruce, net op het moment dat ik Badlands op de radio hoor? (ja het was wat later)
'Everthing dies baby, that's a fact. But maybe everything that dies someday comes back.' (Atlantic City).
Fragmenten van emoties, van levens die toch een geheel vormen. Een dorp waar levens bij elkaar liggen en met elkaar worden geleefd. Samen en soms zo alleen. Vele emoties in dit boek dat op het oog eenvoudig kan lijken.
Maar. Wat. Wie. Was er tussen Valerio en Davide? Wat is de menselijke maat?
Ik ben er nog niet helemaal uit. Wanneer ben je dat wel.
Het is een debuut. Zou zomaar kunnen dat dit een haatliefdeverhouding blijft, Camurri een naam die aan de lijst van de top2000muziek blijft zingen. Een Italiaans gevoelig lied.