Revalidatie in oorlogstijd

1918 Britse soldaat Harvey Cole en officier Rupert Atkins in een Vlaams revalidatiehuis. De ene veel lichamelijk letsel met name aan gezicht, de ander een geestelijk trauma. Eén kamer, twee persoonlijkheden met verschillende achtergronden en frontplaatsen.

Harvey en Rupert leren elkaar gaandeweg kennen, niet zozeer dat ze begrip voor elkaar hebben maar meer belangstelling en een vorm van respecteren. Ze lijken aan het eind van hun verblijf en naar het schijnt eind van WOI een vriendschap te hebben ontwikkelt en klaar te zijn voor enige terugkeer in het gewone leven. Zover dat nog kan bestaan na al het gebeurde en het leed dat ze zowel aan het front, in de loopgraven en in het revalidatiehuis hebben gezien en ervaren.

Het eerste deel was een soort doorlezendworstelen naar mijn idee in alle kennis en feitjes die de auteur de lezer mee wil geven. Toch lees je door, ben je ineens op 3/4 van het boek en volgt het laatste deel wat regelmatig terugbladerend meer concentratie vergde. De kundigheid en kennis van de auteur wil ik zeker niet in twijfel trekken, gezien haar verantwoording en dankwoord, toch lijkt het of al de informatie in deze ene roman moet staan. Een tweede verhaal had zij moeiteloos kunnen vullen met zoveel wetenschappelijke kennis.

De dialogen met bijv. dr. Williams hadden uitgebreider mogen zijn. En persoonlijk ben ik meer benieuwd naar hoe de gewone man en niet naar hoe de omhooggevallen verwende aristocraat zich in die tijd, in de verdorvenheid en smerigheid van toen, overeind wist te houden of zich erdoorheen wist te slepen. Meer Harvey, minder Rupert.

Zondermeer een bijzonder en goed debuut, waarvan ik het verhaal zeker zal herinneren als ik de omslag weer zie. Dit debuut nodigt uit tot een leesclubdiscussie waardoor je door lezers met meer achtergrondkennis deze roman waarschijnlijk anders leert zien. Ik ben zeer benieuwd naar het juryrapport i.v.m. de nominatie voor de hebbandebuutprijs. Voor nu 3,5*.