Het hart, de patiënt en de ouderdom

Dr Yalom, achter in de tachtig, vindt het moeilijk zijn levenswerk als psychiater te moeten beëindigen wegens het afnemen van zijn geestelijke vermogens. Daarom besluit hij de therapeutische sessies met zijn patiënten te reduceren tot één enkel uur. Dat ene uur is net wat hij nog aankan zonder dat zijn vermoeidheid en vergeetachtigheid de overhand krijgt. In dat uur moet hij zijn therapie tot het uiterste condenseren. Dit boek beschrijft zijn ervaringen met deze benadering waarvan de waarde op zijn minst discutabel is. Want kun je patiënten die met trauma’s of angsten bij je aankloppen in één sessie genezen? Het antwoord daarop laat zich raden als dr Yalom veelal na zo’n uur de patiënt doorverwijst naar een van zijn jongere collega’s. Het boek leest daarom een beetje als de atheïstische variant van een serie gebedsgenezingen. Wat voor hem pleit is het feit dat hijzelf ook onzeker is over dit soort therapie en dat hij zijn patiënten zeer voorzichtig en omzichtig benadert. Ook rapporteert hij eerlijk over sessies die evident geen succes waren en waarbij hij moest constateren dat de patiënt slechts baat kon hebben bij jarenlange behandeling. Dit roept echter de vraag wat de belangrijkste reden is geweest voor hem om zo’n reeks therapieën te starten. Het lijkt erop dat met dit werk dr Yalom probeert zich zo lang mogelijk vast te klampen aan het leven. Het resultaat is dan ook een werk waarin de tragiek van de aftakeling en ouderdom op iedere bladzijde door de letters heen schemert.