Was het maar zo makkelijk om de wereld te verbeteren.

In het begin van het boek wordt een beeld geschept dat noodzakelijk is voor het vervolg van het verhaal en de snelle opsomming van absurdistische ontwikkelingen, maakt het boek te licht. Humoristische wil ik het boek niet noemen, maar er zitten wel gevatte uitspraken in. De detailinformatie over de dieren tegenover de losse spreiding van details van de hoofdpersonen (die ook op het noodzakelijk moment omhoog borrelen) zijn een tegenstrijdigheid waardoor het geheel wat bobbelig leest, al gaat het eindspel als een sprint, met toch een open einde; hoe gaat het verder? Misschien was de inhoud te veel voor 1 boek en moeten we wachten op een vervolg. Daktari had een eigen serie!