Een mens krijgt nooit grip op zijn bestaan. Tenminste...?

Leest makkelijk weg. Begin toegankelijk en losjes met een doorsnee gezin op vakantie naar Kreta, beschreven vanuit de man. Gaandeweg beleven ze een avontuur en reflecteert de man er op los over oa zijn (vermeende) volwassenheid, huwelijk, plek in het leven. Een doodnormale bezigheid mondt vervolgens uit in een verstikkende trip. Tenminste, dat zou wellicht zo kunnen zijn. De stug volgehouden 'aansprekende' schrijfstijl van Mulisch ('Stel, je bent een man en je gaat..') houdt het verhaal continue op een bepaalde afstand. Alles wat gebeurt, is een veronderstelling. Al ben je je daar als lezer heus niet steeds bewust van. Zo bedoeld natuurlijk. Naar mijn idee omdat deze roman laat zien hoe eigen keuze en.of lot een onmogelijke relatie met elkaar hebben. Een mens krijgt gewoon nooit echt grip op zijn bestaan, verlangens, angsten en hoop. Het enige echte waar je zeker van kunt zijn - en wat je wellicht een handje kunt helpen? - : in je begin is je einde. Doordat Mulisch het verhaal laat spelen binnen de vier elementen, komen we gelukkig wel bij de hoopgevende metafoor van het 'bad der wedergeboorte': Phoenix, verrijs uit je as!
Prima om te lezen, kan gemakkelijk in 1-2 avonden. Raakte me niet enorm, al was ik er na afloop wel een uurtje zoet mee :-)