Duister, maar oppervlakkig

Wat hebben Justin Bieber en Erik Axl Sund met elkaar gemeen? De Amerikaanse popster wordt bedankt in de nieuwste thriller van het Zweedse schrijversduo. De twee vrienden eindigden hun boeken namelijk altijd met het zinnetje ‘Dank aan: geen klootzak’. Ze besloten de zin in leven te houden in Lichamen van glas, het eerste boek in hun nieuwe serie.

Hoofdinspecteur Jens Hurtig krijgt bij gebrek aan andere zaken de opdracht om een reeks zelfmoorden van jongeren in Zweden te onderzoeken. Hij voelt er in eerste instantie niet veel voor. De zaak doet hem herinneren aan iets dat hij juist trachtte te verstoppen: de dood van zijn zusje. Als hij met tegenzin in de zelfmoorden duikt, raakt hij toch geïntrigeerd. Want waarom hebben alle zelfmoordenaars een cassettespeler en -band bij zich? En kan het echt toeval zijn dat ze allemaal fan waren van dezelfde duistere rockband Honger?

Terwijl Hurtig zijn handen vol heeft aan de zelfmoorden, worden er verschillende mannen vermoord. Wat hebben deze zelfmoorden en moorden met elkaar te maken? En als plotseling een bekende verdwijnt, komt de zaak een stuk dichterbij dan hij ooit kon vermoeden…

Het schrijversduo heeft voor Lichamen van glas gekozen voor een originele invalshoek. Je zou verwachten dat de zelfmoorden in feite moorden zijn, maar al meteen drukt Erik Axl Sund dit idee de kop in. De mensen besluiten zelf dat ze willen sterven, waardoor de nieuwsgierigheid aan je blijft vreten: waarom luisteren ze dan allemaal naar dezelfde muziek?

De spanningsboog moet dankzij deze nieuwsgierigheid dan ook wel hoog zijn, zou je denken. Maar nee. De thriller wordt verteld vanuit diverse oogpunten: naast hoofdinspecteur Jens Hurtig komen er nog zo'n acht anderen aan het woord. De hoofdstukken zijn soms erg kort, waardoor je goed bij de les moet blijven om te herinneren welk verhaal bij wie hoort. Pas tegen het einde ligt de snelheid een stuk hoger en wordt het verhaal echt een geheel.

Bovendien maakt deze stijl het je moeilijk om je in te leven in de personages, zelfs in de hoofdpersoon Jens Hurtig. De spanning is daardoor een stuk minder aanwezig dan je hoopt. Axl Sund lijkt voornamelijk te proberen een schrikreactie onder zijn lezers teweeg te brengen door grafische en gruwelijke (zelf)moorden te beschrijven. Had dit ook gekund vanuit andere oogpunten om het aantal vertellers te beperken? Waarschijnlijk wel en het had de vaart én het inlevingsvermogen in het boek goed gedaan. 

Lichamen van glas balanceert tussen de oppervlakte van de personages en de duisternis van het verhaal. Weten de auteurs een betere balans te vinden in het tweede deel, dan kunnen ze nog eens heel goede thrillers creëren.