Storende staccatostijl

We kennen Kathy Reichs natuurlijk van haar boeken over Temperance Brennan, beter bekend als 'Bones' van de gelijknamige tv-serie. Als je al zo lang over één personage schrijft, kan een uitstapje ongetwijfeld als een bevrijding voelen. Reichs schreef Two Nights, een standalone over uitgerangeerde rechercheur.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: dit boek deed het hem niet voor mij. Ik had veel, veel meer verwacht. Sunday Night (ja, echt) is een eigenzinnige vrouw van wie het achtergrondverhaal veel te langzaam uitgewerkt wordt. Ze is berekend, vrij koud en haar drijfveren zijn vaak wat vaag. Giet die elementen bij elkaar en dat zorgt ervoor dat je eigenlijk helemaal niet met haar mee kunt leven. Dat is lastig als je een verhaal vanuit de ik-persoon vertelt. Tel daarbij op dat er niet bijster veel spannende momenten waren en het resultaat is dat ik merkte dat ik het boek vaak opzij legde.

Sunday is niet eens het grootste probleem. De schrijfstijl van Reichs in dit boek is nogal staccato. Ze gebruikt veel korte zinnen, lange dialogen zonder beschrijvingen of juist hele lappen beschrijvingen zonder dialoog. Vooral als Sunnie aan het nadenken is, worden haar zinnen vaak afgebroken. Het las bijna alsof ze een boodschappenlijstje voor zichzelf aan het herhalen is. Die stijl kan best werken, maar in dit geval was het te veel van het goede.

Gus trok het geheel omhoog. Hij was een welkome afwisseling en ook de actiehoofdstukken werden dynamischer met hem erbij. In z’n geheel had Two Nights iets te veel gereis en gehop van hotel naar hotel. Na een tijdje ken je dat trucje wel en draagt het niets bij aan de spanningsboog.