Tijdreizen in een lagere versnelling

Kivrin, een Engelse studente in de middeleeuwse geschiedenis, maakt in 2054 een tijdreis naar het Engeland van 1320. Ze heeft zich grondig voorbereid, maar als ze eenmaal in het veertiende-eeuwse Oxfordshire is gearriveerd, blijken diverse zaken niet te kloppen.
Tijdreizen blijkt steeds fun in boeken en films en dat is het altijd al geweest. Eerst was ik "geschokt" omdat ik vermoedde dat Michael Crichton hier zijn grote inspiratie en spreekwoordelijke mosterd had gehaald voor zijn Tijdlijn. Dat bleek gelukkig niet het geval. Schrijfster WIllis zou er een vijftal jaar aan gewerkt hebben en als lezer merk je dat ze haar huiswerk mooi gemaakt heeft. Toch had er allemaal wat meer vaart in mogen zitten.
Het verhaal van Zwarte Winter schippert tussen wat er in het heden gebeurt (een geheimzinnige epidemie) en wat er in het verleden gebeurt (Kivrin moet volhouden). Gelukkig verliest Kivrin nooit haar waardigheid ondanks de horror van sommige situaties. De vragen die steeds in je achterhoofd blijven rond stuiteren zijn: Geraakt ze thuis? Zal ze sterven? Of zal iedereen in de toekomst sterven? Kan iets van dit alles gestopt worden?

Als je op zoek bent naar een dolle rit op de achtbaan doorheen de Middeleeuwen met getrokken zwaard, dan ben je er aan voor de moeite. Toch heb ik me met dit tragere verhaal geen enkele seconde verveeld. De schoonheid schuilt er net in om op heel veel pagina's weinig te laten gebeuren en de lezer toch nog geboeid te houden.