Gevangen in leugens

Deze historische roman is een indrukwekkend verslag waarin de schrijfster Femke Roobol je meeneemt op een reis naar het verleden, waarbij je op een vlotte manier meekrijgt hoe de tijd van toen was, zonder dat het lijkt alsof Femke slechts wat historische feitjes opdreunt. De schrijfstijl is prachtig. Neem bijvoorbeeld het citaat “Gaat het, juffrouw?” De gezonde hand landde op mijn schouder, ik liet mijn blik dwalen over de stomp. “Met u?” Vroeg ik.” Zo weinig woorden, maar het gevoel is er niet minder om. De zin maakt indruk, zonder het gebruik van overbodige superlatieven.

Het is een vertelling waarin je wordt gegrepen door gruwelijke situaties gedurende de Eerste Wereldoorlog en de complexe, bijzondere liefde tussen Éloi en Julia. Door de grote verscheidenheid aan belevenissen wordt het verhaal niet saai en lees het vlot weg; eerst de wijze waarop ze elkaar hebben leren kennen, vervolgens het leven op de weg van de koorddansers, de manier waarop het oorlog werd en ze van koorddansers in smokkelaars veranderden. Maar dan besluit Éloi vrijwillig het leger in te gaan en gaan hun wegen uit elkaar, Julia besluit een opleiding in Engeland te volgen om spionne te worden en wonder boven wonder kruisen hun wegen zich weer met alle gevolgen van dien….

Het verhaal wordt afwisselend verteld waarbij je de ene keer vanuit de optiek van Julie het verhaal meekrijgt en de andere keer de optiek van Éloi. Julia is bij aanvang van het verhaal jong, naïef en onschuldig, Éloi heeft al een en ander meegemaakt en is hierdoor wat meer door de wol geverfd en terughoudend in zijn relaties. Doordat je het verhaal van beide kanten verneemt, kan je wat meer begrip op brengen voor bepaalde manieren van denken van de personages. Echt tot diepgang komt het wat mij betreft niet, waardoor ik het lastig vond om me te verliezen in de gevoelens van de personages en het opbouwen van een band met Julie, danwel Éloi mij niet is gelukt.

De leugens vieren hoogtij en gedurende het verhaal wisselen de gebeurtenissen zich in hoog tempo af, waardoor het verhaal nooit saai wordt. Met vlagen word je het verhaal ingetrokken door de beeldende manier van schrijven wat erg indrukwekkende, realistische momenten oplevert. Waar ik niet altijd een verbinding kon vinden met de personages vond ik de situaties erg sterk, indrukwekkend en beeldend beschreven. Het voelde soms alsof ik toekeek tijdens het smokkelen, in de loopgraven of in de woning van Paula, maar ook kreeg ik een blik in het leven van een hoge Duitse officier met alle privíleges van dien.