Dressed in blood....

Het is je misschien opgevallen dat ik behoorlijk wat “enge” boeken aan het lezen ben. Halloween staat dan ook voor de deur en dat is de perfecte tijd van het jaar om boeken te lezen die je kippenvel bezorgen. Maar laat ik je een klein geheimpje toevertrouwen; eigenlijk ben ik een echt angsthaasje. Enge boeken staan dus nooit heel hoog op mijn to read lijstje. Daarom stond Anna dressed in blood ook al meer dan een jaar klaar op mijn ereader, maar ik scrolde er altijd voorbij. Maar nu, tijdens mijn Halloween leesronde, leek het me de geschikte moment om Anna dressed in blood toch een kans te geven. En sowieso is het geen echt horrorboek wanneer het gaat over een liefdesverhaal, toch? Het is zeker niet het normaalste liefdesverhaal van de eeuw. Het begint als een klassieke jongen ontmoet meisje en jongen wordt verliefd op meisje. Maar het meisje in kwestie staat erom bekend mensen in twee te rukken met haar handen en de jongens vader is opgegeten door een op wraak belust spook. Ik zei je al dat het niet het meest traditionele liefdesverhaal was!

En toch bestempel ik het nog altijd als een liefdesverhaal. Misschien omdat ik gewoon een heel romantisch hart heb? En ja, ik weet het. Cas en Anna is een klassiek gevalletje van liefde op het eerste gezicht. Nu ja, gezicht. Cas staat al bijna te kwijlen wanneer hij Anna’s naam ,geschreven in bloed of wat dacht je, ziet staan in een brief. Hij voelt een “onmiddelijke” klik met haar. Ik ben er mij van bewust dat ik dit vreselijk vervelend zou moeten vinden, maar langst de andere kant vind ik het niet meer dan logisch dat een spokenjager verliefd wordt op een geest. Wat niet wegneemt dat ik een aantal keren serieus mijn wenkbrauwen heb opgetrokken, want de dingen die Cas leuk vind aan Anna zijn niet bepaald voor gevoelige lezers. Haar ogen die volledig zwart worden, de zwarte aders die dik op haar huid liggen, dat zijn de dingen die Cas aantrekken in Anna. Tja… spokenjagers hebben een afwijkende smaak zullen we maar zeggen? Maar toch… hun liefdesverhaal werkte wel voor mij. Ik ben gewoon hopeloos romantisch. Zelf als een levende jongen verliefd wordt op een meisje dat al 50 jaar dood is, dan nog supporter ik kennelijk voor hen.

Of misschien kwam het wel doordat ik Anna zo een geweldig personage vond. Ze is zeker niet de typische heldin die je tegenwoordig veel in jongerenliteratuur tegenkomt. Ze is absoluut niet mooi. Maar zou jij er schitterend uitzien als je al 50 jaar dood was? Ze is ook niet echt fijngevoelig en ja, af en toe vermoord ze mensen. Maar ze is grappig en moedig op haar eigen manier. Ze is een van de enige personages in het boek met een beetje diepte. En zo belanden we bij een van de teleurstellendste aspecten van dit verhaal. De personages zijn heel vlak en missen enige dieptegang. Met uitzondering van Anna en Cas zijn moeder. Wie wil er nu geen stoere, wicca mama? Het is ongelooflijk dat zo een indrukkende vrouw zo een zelfingenomen, eenzaam mannetje heeft opgevoed. Althans dat was mijn gevoel doorheen het eerste deel van het boek. De eerste 150 pagina’s zorgden ervoor dat Cas en ik niet onmiddellijk klikte. Een beetje te zelfingenomen, te vol van zichzelf, maar Cas wordt na een tijdje mooi mijn zijn beiden voeten op de grond gezet en dat zorgt ervoor dat hij tegen het einde van het boek toch een iets aangenamer personage is geworden. (Of misschien komt het wel door Anna?)
Ik stoorde me dus aan de vlakke personages, maar ook aan de gaten in het verhaal. Waar bleef het achtergrondverhaal over Cas zijn mes? De hele tijd wordt je eraan herinnert dat zijn mes erg bijzonder is en dat er een heel mythisch verhaal achter zit, maar dan gebeurt daar niets mee? En waarom vermelden ze in het begin van het boek dat Anna zich anders gedraagt, maar wordt daar dan niet verder op ingegaan?

Nog een klein beetje advies voor je aan dit verhaal begint… Anna dressed in blood is geen eng boek. Zoals ik aan het begin van deze review reeds zei: ik ben een angsthaasje. Dus als ik het niet eng vind, dan is het niet eng. Oké, soms vliegen de lichaamsdelen en het bloed je rond de oren en dat is een beetje wansmakelijk, maar zeker niet eng. Om heel eerlijk te zijn is het op bepaalde momenten vooral een heel schattig verhaal. (En ja, ik besef dat ik een boek vol lijken en geesten net een schattig verhaal heb genoemd.)

Al bij al was het een aangenaam verhaal om te lezen en ik kan niet wachten om meer te weten te komen over Anna. Het tweede en laatste deel van de reeks is ondertussen bestelt!