Prozaïsch, beeldend taalgebruik uit Duitsland

Hoogwaardige fantasy staat niet op het lijstje bekende Duitse exportproducten. Onze oosterburen staan bekend om hun degelijkheid en orde, niet direct om hun creativiteit. Als we echter de Duitse lezers en pers mogen geloven is auteur Wolfgang Hohlbein de uitzondering op deze regel. Hohlbein wordt geprezen als de top van de Duitse fantasy met tientallen titels achter zijn naam. De Hamer van de Goden is de prequel van de door Hohlbein geschreven Asgardsage, over de avonturen van de Germaanse god Thor. De Hamer van de Goden vertelt het verhaal over hoe Thor alleen in Asgard terechtkwam, maar het boek levert meer dan alleen die informatie. De Hamer van de Goden start met een scène waarin de vloot van Thor in een allesverzengende storm terecht is gekomen. Tot overmaat van ramp mengt zich ook nog een enorme zeeslang in de strijd. Dit maakt dat de vloot uiteen wordt geslagen en dat Thor, samen met de overgebleven bemanning van zijn vlaggenschip Naglfar, strandt op een klein eiland. Uiteraard moet Thor op onderzoek uit op het eiland, hij moet voorraden hebben en is ook wel van nature nieuwsgierig, zoals iedere held die in de problemen moet belanden. Hij neemt Torben, de kapitein van de Naglfar, en enkele dappere mannen mee en gaat op zoek naar zoet water. Vanaf het begin voelt het eiland niet goed en dat wordt bevestigd als Thor en zijn mannen worden aangevallen door Dauger, ondoden die niet (nogmaals) gedood kunnen worden, maar slechts door enkele gerichte amputaties tot stoppen kunnen worden gebracht. Thor, Torben en de overgebleven krijgers vluchten naar een verlaten, ruïne-achtige stad, waar Thor de smidse vindt waar zijn machtige hamer Mjöllnir gecreëerd is. Lang kan Thor hier niet stil bij blijven staan, want ook in de verlaten stad worden Thor en zijn mannen al snel belaagd door de angstaanjagende Dauger. Thor en Torben weten levend te ontsnappen aan de Dauger en vluchten terug naar hun schip, de Naglfar. Daar zetten ze direct alle zeilen bij om zo snel mogelijk zo ver mogelijk van het eiland vandaan te geraken. Helaas voor hen worden ze ook nu weer achtervolgd door de Dauger die ook blijken te kunnen zeilen. In de eindstrijd die dan ontbrandt, weet Thor zijn vege lijf te redden door de Naglfar aan de Dauger te laten, waarna deze ondoden tevreden zijn met de behaalde buit en Thor en de zijnen verder met rust laten.

De Hamer van de Goden is een prequel die slechts 160 pagina’s van een niet al te groot formaat telt. Het verhaal geeft inzicht in de achtergrond van Thor en de relatie die hij heeft met Asgard. Ook wordt duidelijk dat de goden en de reuzen van Asgard elkaar al sinds mensenheugenis dwars zitten, een strijd die in de Asgardsage voort zal woeden. Maar eigenlijk gaat het verhaal slechts over twee personen, Thor, de net-niet god en Torben, gewone sterveling en de man die Thor als kleine jongen heeft opgevangen en hem heeft opgevoed. Thor is inmiddels zijn heer geworden en de ontwikkelingen die Torben bij hem waarneemt, stemmen hem verre van vrolijk. Deze ontwikkeling is prachtig beschreven in het boek, waar de relatie tussen de beide mannen vanaf het begin vreemd is, maar gaandeweg het boek duidelijker wordt en aan diepte wint.

Naast het goed beschreven verhaal over de veranderende verhouding tussen Thor en Torben is ook het prozaïsche, beeldende taalgebruik van Hohlbein absoluut een genot. Hohlbein presteert het zinnen te schrijven die regelmatig vier of vijf regels beslaan en op die manier het verhaal laten lezen als een film. Dit is met name bij de gevechtsscènes, en dat zijn er een flink aantal, duidelijk te merken, de lezer heeft hier niet veel fantasie bij nodig om het te zien gebeuren. Voeg daarbij het pakkende begin van het boek en hoge tempo van de gebeurtenissen en het moge duidelijk zijn dat Hamer van de Goden een prettige leeservaring oplevert. Zijn er dan geen minpunten? Ja, die zijn er wel. Door Hohlbeins rijke taalgebruik sluipen er af en toe dubbelingen in het verhaal, dan wordt er twee keer in een alinea gebruik gemaakt van dezelfde metafoor, zonder dat dit overigens erg hinderlijk wordt. Daarnaast is er slechts één enkele verhaallijn en zou het Hohlbein sieren als hij het daadwerkelijke verhaal van de Asgardsage meer complexiteit zou geven dan deze prequel.

De Hamer van de Goden kan in het rijtje van goede Duitse exportproducten worden gezet. Hohlbeins stijl is beeldend en vlot en los van de discussie of dit typisch Duits is of niet, is het zeer zeker de moeite van het lezen waard.