Gemikt, geschoten en gemist

Dodemans Wapen is het laatste deel van de debuuttrilogie van Luke Scull. In de eerste twee delen (De Donkere Broederschap en Het zwaard van het Noorden) neemt Luke Scull de lezer mee in een complexe wereld met verschillende rassen, magie en goden. In dit laatste afsluitende deel van de trilogie komen de hoofdpersonen uit de eerste twee delen weer terug. Er zijn hoofdrollen weggelegd voor Davarus Cole, Brodar Kayne en hun kornuiten. Het boek geeft geen informatie over de gebeurtenissen van de eerste twee delen. Wel bevat het twee kaarten, die overigens dan weer niet veel informatie geven. Het boek is ingedeeld in vier delen: winter, voorjaar, zomer en najaar. Het wordt niet duidelijk waarom dit zo is, naast enkele terloopse verwijzingen naar cycli die plaats vinden.

In Dodemans Wapen komen de Skaemr, het Schemervolk, duidelijk naar voren. Zij zijn een oppermachtig ras dat de mensheid, op zijn zachtst gezegd, niet erg welgevallig gezind is. De gemoedsstemming met betrekking tot de mensheid van de gemiddelde Skaemr varieert tussen het compleet van de aardbodem vegen van het menselijk ras tot het gedogen van de mensheid als ze niet al te vervelend doen. Overigens zijn bij de start van het boek de schermutselingen tussen de verschillende volkeren van de mensheid nog leidend. Gaandeweg het boek veranderen de verhoudingen en wordt het behoud van het menselijk ras het hogere doel van de hoofdpersonen van Dodemans Wapen.  

Dodemans Wapen is duidelijk het slotdeel van een trilogie. Er lopen verschillende verhaallijnen en er zijn veel personen die een rol spelen in de diverse subplots. De wereld van Scull heeft veel facetten die interessant zijn voor een goed fantasyverhaal, verschillende rassen, goden, magie en technologie. Helaas worden deze zaken slechts minimaal uitgewerkt en wordt de potentie die de wereld heeft op geen enkele wijze gerealiseerd. Dit geldt helaas ook voor de personages. Deze lijken erg vast te zitten in hun gewoontes en slagen er nauwelijks in hun persoonlijke patronen te doorbreken. Wat nog storender is, is dat Scull gedurende het gehele verhaal zeer expliciet is in het duidelijk maken van een karakter van een personage. Nergens is het subtiel, het wordt uitentreuren benoemd. Ook de dialogen lezen gekunsteld, meer bedoeld om informatie kwijt te kunnen, dan levensechte dialogen. Gemiste kansen om een in potentie mooie wereld en interessante personages inhoud en diepgang te geven. 

Ernstiger dan deze gemiste kansen op een uitgewerkt verhaal is echter de geloofwaardigheid van het plot. De hoofdpersonen overleven op miraculeuze wijze de meest vreselijke pogingen tot doodslag. Ze lijken welhaast onsterfelijk. Daarnaast worden schijnbaar oppermachtige wezens uiteindelijk toch vrij gemakkelijk een kopje kleiner gemaakt. Sterker nog, het plot draait om het omleggen van een opperdemon wat de machtige Skaemr niet zien zitten en daarom graag overlaten aan een kleine groep nietige mensen. Hier zal Scull bij een volgende trilogie toch echt een betere onderbouwing bij moeten neerzetten.

Is er dan niets goed aan Dodemans Wapen? Dat is niet het geval. De personages zijn sympathiek en over het algemeen heroïsch. Er is een aantal onverwachte plotwendingen en de actiescènes lezen vlot. Sculls wereld is interessant en op onderdelen verrassend. Maar voor het slot van een trilogie mag meer verwacht worden en dat is dan ook de teleurstelling na het lezen van Dodemans Wapen. Het is te hopen dat Scull de tijd neemt om een aantal fantasyklassiekers te lezen, wat schrijfoefeningen te doen en zijn wereldbouw wat verder uitbouwt voor hij zich stort op zijn volgende trilogie. Dan komt het vast goed.