Lezersrecensie
Sprongen in de tijd
Het ene moment gaat het over een pakje appelsap drinken met uitzicht over de zee, het andere moment krijgt hetzelfde uitzicht een duistere lading. Ookal zijn deze twee momenten met een dag van elkaar verwijderd, toch schakelt Anjet Daanje deze aaneen. En dat doet ze de hele tijd. Ze maakt haast filmische tijdsprongen die veel betekenis krijgen. In het begin beschrijft ze Daans bedlegerige situatie dan ook als volgt: “ In zijn wereld heeft de duur van het moment niet de betekenis die er daarbuiten aan wordt toegekend. In zijn kamer kan de tijd naar hartenlust rondwentelen, versnellen, stilstaan, zich bedenken en terugdrentelen, of vooruitspringen naar het moment dat nog niet eens op de kalender staat vermeld. De tijd is tijdloos.”
Het karakter Floor is misschien wel het grootste raadsel in het boek. Tot het einde toe is het lastig om een vinger op haar karakter te leggen. Dit komt ook omdat zij geleefd wordt door de verhalen van anderen en nooit echt zelf een stem krijgt. Dat is ook het unieke aan deze schrijfstijl. Je komt er steeds weer achter dat het een verzinsel is van Daan. Dit feit van zijn kleine wereld in de slaapkamer werd vaak door mij vergeten maar precies dan herinnerde Daanje me daar weer aan. Dat zorgde er soms wel voor dat het frustrerend raadselachtig was. En ik hoopte op een big reveal van hoe de waarheid nu écht was, maar toen die kwam viel die een beetje in het niets na de intense opbouw en de kleinste details die beschreven waren in de aanloop ernaartoe.
In ieder geval vind ik het van de zotte dat Daanje haar schrijftalent pas echt is doorgebroken met Het Lied van de Ooievaar en de Dromedaris. Wat mij betreft kan dit boek ook al bij literatuurwetenschappen ontleed worden.
Het karakter Floor is misschien wel het grootste raadsel in het boek. Tot het einde toe is het lastig om een vinger op haar karakter te leggen. Dit komt ook omdat zij geleefd wordt door de verhalen van anderen en nooit echt zelf een stem krijgt. Dat is ook het unieke aan deze schrijfstijl. Je komt er steeds weer achter dat het een verzinsel is van Daan. Dit feit van zijn kleine wereld in de slaapkamer werd vaak door mij vergeten maar precies dan herinnerde Daanje me daar weer aan. Dat zorgde er soms wel voor dat het frustrerend raadselachtig was. En ik hoopte op een big reveal van hoe de waarheid nu écht was, maar toen die kwam viel die een beetje in het niets na de intense opbouw en de kleinste details die beschreven waren in de aanloop ernaartoe.
In ieder geval vind ik het van de zotte dat Daanje haar schrijftalent pas echt is doorgebroken met Het Lied van de Ooievaar en de Dromedaris. Wat mij betreft kan dit boek ook al bij literatuurwetenschappen ontleed worden.
2
Reageer op deze recensie