Indrukwekkend verhaal van oorlogsoverlevende

Een lijvig, mooi verzorgd boek ligt voor me als ik begin in De laatste getuige van Frank Krake. Al vele persoonlijke verslagen van kampoverlevenden verslond ik, maar deze nieuwste aanwinst trekt bijna extra mijn aandacht. De hoofdpersoon, Wim Aloserij, heeft namelijk niet alleen o.a. werk- en vernietigingskamp Neuengamme overleefd, maar ook een grote scheepsramp aan het einde van de oorlog. Van die scheepsramp had ik wel eens gehoord, maar ik las niet eerder het verhaal van een overlevende.
Het boek bevat veel foto’s, in alle hoofdstukken. Dat maakt het boek anders dan vele andere in dit genre. Het is een mengvorm van woord en beeld. Ik moet daar aan wennen en het verhaal lijkt de eerste hoofdstukken op gang te moeten komen. Vrij snel raak ik echter geboeid. Het leest als een spannend jongensboek, waarvan de sfeer en de omstandigheden geleidelijk aan grimmiger worden. Het verblijf van Wim in kamp Neuengamme luidt vervolgens een nieuwe dimensie in van mensonterende, levensbedreigende, niet zelden sadistische taferelen. Details als een onheilspellende weeïge geur bij aankomst, kleurrijke bloemperkjes rondom de barakken en de beschrijving van kerst 1944 grijpen me als lezer bij de strot. Wim overleeft en alsof dit alles nog niet genoeg was, komt hij tenslotte terecht op een van de schepen op de Oostzee. Volgepakt met concentratiekampgevangenen worden deze, op onfortuinlijke wijze, gebombardeerd door de geallieerden. Een inferno dat elk voorstellingsvermogen tart.
Er wordt wel eens gezegd dat de waarheid vreemder is dan fictie. Factoren als inventiviteit, vastberadenheid en overlevingsdrang blijken in deze context noodzakelijk om het levend na te kunnen vertellen. Een flinke portie geluk is dat ook. De persoon van Wim laat een onuitwisbare indruk achter. Bravo voor schrijver Frank Krake.