Een luchtig kijkje in het hoofd van iemand met een bipolaire stoornis.

Alhoewel er momenteel veel meer bespreekbaar is over (mentale) ziektes en deze steeds vaker uit de taboe worden gehaald, is het nog steeds moeilijk om "onzichtbare" ziektes bespreekbaar te maken. Aefke ten Hage probeert naar mijn mening met haar boek "Je gaat toch geen gekke dingen doen" een soms voor de buitenwereld onzichtbare ziekte, zichtbaar te maken.

Francis (hoofdpersonage) heeft een bipolaire stoornis en is vrij recent, met haar man (Erwin) en haar zoons (Christiano en Xavi), van Utrecht naar Apeldoorn verhuisd. Aan de hand van de beschrijving van Francis' dagen, krijg je een inzicht in hoe deze verlopen en hoe de gedachtestroom van iemand met een bipolaire stoornis er uit zou kunnen zien. Het boek trekt je mee in de dagen van Francis en geeft op die manier veel inzichten in hoe Francis haar bipolaire stoornis ervaart. In het boek lees je voornamelijk over de depressieve en de manische periodes van Francis.

Het boek is geschreven vanuit het perspectief van Francis en laat de lezer dan soms ook in het midden hoe de omgeving het leven van iemand met een bipolaire stoornis ervaart. Daarnaast lijkt het geschreven vanuit een perspectief om meerdere doelgroepen aan te spreken, waardoor sommige onderwerpen soms als te luchtig beschreven overkomen. Het boekt doorbreekt duidelijk een moeilijk te beschrijven maatschappelijk onderwerp, en geeft je veel inzichten in de gedachten van iemand met een bipolaire stoornis.