Rustig betoverend

Er zijn boeken die voelen als een kop dampende thee bij het haardvuur, terwijl buiten de sneeuw zacht neerdwarrelt. Emily Wilde’s Encyclopaedia of Faeries is zo’n boek.
Dit boek voelt voor mij als een zeldzame vondst: een verhaal dat zacht spreekt maar veel zegt. Het is niet luid of explosief, maar precies daardoor bijzonder - alsof je een oud dagboek vindt dat naar mos ruikt en geheimen fluistert die je alleen hoort als je stil genoeg bent.

Ik hou van hoe Heather Fawcett faerie-folklore benadert met zowel respect voor de klassieke tradities als een frisse, ironische knipoog. De faeries zijn niet getemd of geromantiseerd, maar vreemd en gevaarlijk - precies zoals ze horen te zijn. Dat maakt het boek, ondanks de cosy, whimsical sfeer, nooit saai of oppervlakkig.

Emily zelf is een verademing: koppig, onhandig, briljant – geen stereotype heldin, maar een mens van vlees, bloed en verlegen academische houterigheid. En Wendell… ach, Wendell is een plezier om te lezen. Charmant, raadselachtig, op het randje van het ondraaglijk arrogante, maar dan ineens oprecht lief. Een perfecte tegenpool. En een faerie in alle betekenissen van het woord.

Maar toch knaagt er iets. Wanneer Emily hem, met haar gebruikelijke rechtlijnigheid, laat weten dat ze zijn ware aard doorziet, verwachtte ik een donderwolk, of op z’n minst een schitterende ontlading. Het is één van de meest beladen onthullingen, maar het moment gleed voorbij als nevel over een spiegelmeer. Niet omdat het slecht geschreven is, maar omdat het voelt alsof de emotionele impact ervan onderschat wordt. De magie van een boek als dit zit juist in die kleine verschuivingen in relaties, en daar werd even een kans gemist.

Maar ondanks dat ene vlaagje gemis, bleef ik betoverd. Dit boek fluistert in je oor en kietelt aan je verbeelding, als het ritselen van elfenvleugels in de nacht. Het is een zachte ode aan folklore, vriendschap, en het vinden van magie in jezelf - zelfs als je dat liever in voetnoten giet.