Ode aan nieuwsgierigheid, maar een fluisterend gemis

Dit boek geeft je het gevoel alsof je een geheime deur opent tussen de wortels van een oude eik. Het kriebelt als winterlicht op je huid, ongrijpbaar, maar warm.

Waar deel één als een stille vondst voelde, een vergeten manuscript met mosranden en inktvlekken, is dit boek meer als een reis door een levend labyrint: rijker, grilliger, vol echo’s van een wereld die zich niet laat vastpinnen op kaarten, hoe graag Emily dat ook probeert.

Heather Fawcett verdiept hier niet alleen haar faerie-folklore, maar ook haar hoofdpersonages. De Otherlands zijn wild, vreemd en vol verhalen die je ademloos in de marge vindt. Maar het zijn Emily en Wendell die me opnieuw vasthielden. Hun dynamiek groeit als een oud kompas: ogenschijnlijk onbetrouwbaar, maar toch altijd richtinggevend.

Wendell is nog steeds Wendell - betoverend en frustrerend tegelijk - maar hier laat hij méér schemeren dan glimlach en glamour. Er zijn momenten waarop zijn faerie-natuur scherp oplicht, bijna gevaarlijk. Emily blijft zichzelf: koppig, eerlijk, briljant. Want hoe droog en analytisch haar notities ook mogen zijn, er borrelt iets onder haar alinea’s - en dat is waar dit boek soms het hardst fluistert en waar de mooiste scènes naar voren komen.
En toch... opnieuw dat fluisterende gemis. Op de drempel van grote onthullingen blijft het boek soms net iets te netjes. Alsof het niet wil toegeven aan zijn eigen emotionele diepte. Alsof er onder het mos een verhaal schuilt dat nét niet durft te bloeien.

Maar ik vergeef het graag. Want zelden las ik iets dat zo respectvol speelt met oude verhalen, zonder ze te temmen. Dit boek voelt als een verdwijnend pad in de sneeuw - je weet niet waar het je brengt, maar elke stap is het waard.

Een ode aan nieuwsgierigheid, liefde die niet hoeft te schreeuwen, en het besef dat sommige kaarten pas leesbaar worden als je ze met het hart bekijkt.