Een boek dat je bijblijft

Als je een boek meerdere keren weg moet leggen, omdat het zo indringend is, maar dan verder móet lezen, omdat je wilt weten hoe de vork in de steel zit en niet kan rusten voordat je weet of het goed komt - nou, dan weet je dat het een goed boek is.

Femmy ten Cate zet met Leen een gecompliceerd hoofdpersonage neer: enerzijds is hij een keiharde interviewer voor wiens scherpe vraaggesprek menig politicus het in de broek doet, anderzijds blijkt Leen een softie te zijn die zichzelf door zijn moeder in een kelder op heeft laten sluiten en daar niet uit komt. Maar waarom zit hij daar? En wat is toch dat vreselijke leed dat hij met zich mee draagt?

Het betreffende geheim is een dermate ingrijpende gebeurtenis uit Leens jeugd, dat ikzelf er, na lezen van dit boek, geregeld nog over nadenk. Hoe een enkel moment iemands leven kan bepalen is op schrikwekkende en - ik vrees - realistische wijze weergegeven door Ten Cate.

Ik vroeg me tijdens het lezen vaak af of het de auteur zou lukken het boek geloofwaardig af te sluiten. Want ze had het zichzelf niet makkelijk gemaakt met de gefrustreerde moeder van Leen en zijn idealistische tante Gaath. Het antwoord op deze vraag is een volmondig 'ja'. Chapeau voor 'Moederliefde', een prijzenswaardige debuutroman.