Nieuwe Henry met dubbele gevoelens

Emily Henry is inmiddels een gevestigde naam binnen het feelgood- en romanlandschap, en elk nieuw boek van haar wordt met veel enthousiasme onthaald op sociale media. Ook ik was heel benieuwd naar Geweldig groots mooi leven, al bleek al snel dat dit boek wat anders aanvoelt dan haar eerdere werk.

Vanaf de eerste pagina’s had ik het gevoel dat ik De zeven echtgenoten van Evelyn Hugo van Taylor Jenkins Reid aan het lezen was. Op zich geen slechte vergelijking, maar dat boek is zó sterk dat deze roman er wat bleek bij afsteekt. Alsof Henry geprobeerd heeft iets gelijkaardigs te maken, maar dan met haar eigen twist – die helaas niet altijd even goed uit de verf komt.

Wat me vooral stoorde, is het gebrek aan foreshadowing. Als lezer word je te weinig voorbereid op belangrijke wendingen, waardoor je geregeld het gevoel hebt uit de lucht te vallen. Dat zorgt ervoor dat sommige plotlijnen rommelig aanvoelen en je wat minder betrokken raakt. De verhaallijn rond de romance vond ik dan weer wél geslaagd, al voelde het einde daarvan opnieuw net iets te gehaast.

Er zitten zeker mooie elementen in dit boek: de personages zijn interessant, al zijn het er zoveel dat het even duurt voor je iedereen goed uit elkaar kan houden. Het idee achter het verhaal is boeiend, maar niet alles is even sterk uitgewerkt. Vooral het personage van Margaret laat me wat met vragen achter, omdat haar rol tegen het einde onduidelijk blijft en er losse eindjes blijven hangen.

Kortom: Geweldig groots mooi leven is zeker een degelijk boek, maar voor mij niet het beste van Emily Henry. Ik wilde het graag geweldig vinden, maar bleef uiteindelijk met gemengde gevoelens achter.