De Hongerspelen is simpelweg niet weg te leggen

Stel je voor dat jij en drieëntwintig anderen ergens naar toe worden gebracht, en alleen kunnen overleven door alle anderen te doden? Het overkomt Katniss Everdeen, in het eerste deel van de trilogie De hongerspelen, van Suzanne Collins.
Het boek gaat over de zestienjarige Katniss, die in het 12e, en armste district van Panem woont, wat vroeger Amerika was. Elk jaar worden er uit elk district een jongen en een meisje gekozen, die naar het Capitool gestuurd zullen worden, een hypermoderne hoofdstad waar de hongerspelen jaarlijks plaatsvinden. Als Katniss’ zusje Prim wordt uitgeloot is er voor haar geen andere optie mogelijk. Het spel is begonnen voor Katniss. Een spel waar je slechts twee opties hebt… overleven of sterven.
Ik heb nauwelijks iets negatiefs aan te merken op dit boek. Het leest heerlijk weg en heeft een goede verhaallijn. Het is in de ik-vorm geschreven, en Katniss is de perfecte hoofdpersoon. Ze is zelfverzekerd en slim, maar niet op een manier die haar een saai persoon maakt. Het enige nadeel aan dit boek is dat het einde zo open is. Vooral voor mensen die een eeuwig geldgebrek hebben, want het liefst zou je het hierop volgende deel meteen uit de winkel halen.
Het boek behandelt de goede onderwerpen. Rouw, liefde en overlevingskracht, en de spannende gebeurtenissen sleuren je het boek in en volgen zich in een rap tempo op. De acties en reacties van de mensen in het boek zijn zo echt, dat je je afvraagt of Suzanne Collins toevallig een tijdmachine in haar achtertuin heeft staan en stiekem een paar eeuwen vooruit is gegaan en de hongerspelen zelf heeft afgelegd.
De hongerspelen is simpelweg niet weg te leggen. Het is een ontzettend goed boek dat je als fantasy/thriller fan gelezen MOET hebben. Ik geef dit boek de volle vijf sterren!