een boek dat zich niet gemakkelijk laat lezen

'Ik laat je niet achter' is een boek over een onderwerp dat (voor Nederlanders) wat minder bekend is: de nasleep van de Tweede Wereldoorlog in (Oost-)Duitsland. Een boeiend boek over het leven van mensen die getraumatiseerd uit de oorlog zijn gekomen.
Het is een boek dat zich niet gemakkelijk laat lezen. De hoofdpersonen hebben allemaal geheimen en die geeft het boek maar beetje bij beetje vrij. Op zich is dat prima en maakt een boek spannend. Alleen hier ontwikkelt zich alles erg traag.
Elk hoofdstuk wordt beschreven vanuit de gezichtshoek van één hoofdpersoon en bevat ook steeds flashbacks naar het verleden. Dit verleden heeft te maken met (de aanloop naar en het verloop van) de Tweede Wereldoorlog: Stefano, een Italiaanse verzetstrijder; Rosalinda, een Duitse verpleegster, die getrouwd is met George die als een wrak teruggekeerd is uit de oorlog; en Erich een fanatieke Duitse soldaat, die getrouwd is met Monique. Al lezende ontdek je wat deze mensen aan elkaar verbindt. Het steeds terugspringen in de tijd maakt het in het begin lastig om de rode draad te volgen.
De schrijfster gebruikt mooie zinnen zoals in het begin over een oud huis met ‘ramen die ooit opengestaan hebben voor kansen en mogelijkheden’. In eerste instantie denk je dat de titel slaat op het (ouderloze) jongetje Michal die Stefano gevonden heeft en die hij niet in steek wil laten. Maar misschien heeft deze titel ook betrekking op andere relaties.
Het is wel een deprimerend boek, er hangt een sluier van verdriet en haat over de hoofdpersonen. Dit is voelbaar in de schrijfstijl van de schrijfster.
Het is het tweede boek dat ik gelezen heb van Gemma Liviero. Haar eerste boek 'Scherven van hoop' was een aangrijpend oorlogsverhaal over een Nazi-arts, een Joodse vrouw en een klein meisje. Een boek wat je niet weg kon leggen. Ik had daarom hoge verwachtingen van dit tweede boek.
Wat mij betreft heeft Gemma met dit boek die verwachtingen niet helemaal waar gemaakt. Desondanks toch een aanrader.