"Stap voor stap"....

In twaalf lezen we over een twaalf- jarige jongen. Pas aan het eind van het boek wordt zijn naam bekend, maar dit stoort absoluut niet. Hij voelt zich totaal genegeerd door zijn ouders en vraagt zich af of ze überhaupt zijn afwezigheid zullen merken. Hij besluit dan ook gewoon de deur uit te lopen en en wandeling te maken. Gedurende de wandeling krijgt de lezer meer te weten over deze jongen, zijn leven en de personen daarin. Hij vertelt dit aan de hand van flashbacks, die beginnen met een herinnering aan een foto uit zijn top 10. Deze jongen is erg scherpzinnig, dit levert bijzonder quotes op: "Dus als je zegt of denkt 'Ik ben weg ', ben je ook het pad dat je volgt."
Of: "Dat verdriet een mep is, dat is erg, maar nog erger is dat je niet terug kunt meppen."
Zijn verdriet over het overlijden van zijn opa en de gezinsperikelen zijn als de lijm van foto's : belangrijk deel van het geheel.
De kracht van dit boek ligt voor mij in de kleine simpele zinnen, die onverwacht de tranen in mijn ooghoeken doen ontspringen.
"Stap voor stap" heeft de schrijver en prachtig, ontroerend verhaal neer gezet.