De mooiste leugen die er is

‘Juuuuuuuuuuf!!!!!!’
‘JUUUUUUUUUUUUUF!!!!’
‘Ja Stan?’
‘Jimmy zegt dat Sinterklaas niet bestaat!’

Een aantal jaar geleden werkte ik nog als leerkracht op een basisschool. Groep 3, kinderen in de leeftijd van zes, zeven jaar. Een hele leuke leeftijd, vooral omdat het zoveel voldoening geeft om enthousiaste kinderen te leren lezen en schrijven. Maar ook een cruciale leeftijd, want juist in deze fase bedenken veel ouders dat hun kleine spruit nu toch wel groot en oud genoeg is om dé waarheid te horen over Sinterklaas. Tijdens een alles veranderend gesprek horen die kinderen dan dat de goedheiligman stiekem al die tijd gewoon oom Peter, buurman Joost of voetbaltrainer Henk was. Dat de zak met cadeaus al twee weken lang bij opa en oma in de schuur verstopt lag en dat die drie zwarte (tegenwoordig paarse, rode of groene) pieten gewoon vrijwilligers van mama’s volleybalvereniging waren.

Arme lieve, zoete kinderen…een illusie armer.

‘Niet tegen je broertje zeggen hoor! We spelen gewoon dat Sinterklaas nog bestaat, oké?!’ spreken ouders dan af met hun kind. En hoe teleurgesteld die kinderen dan ook zijn over de leugen die Sinterklaas eigenlijk is, hoe spannend ze het vinden om het grote geheim voor zich te houden. Meestal lukt dat. Zeker als het om broertjes of zusjes gaat voelen kinderen zich verantwoordelijk. Maar met klasgenootjes gaat dat nog weleens mis. En bij klasgenootjes waarvan de ouders het grote geheim nog niet hebben onthuld kan dat wel eens lastig uitpakken.

Zo ook toen ik voor de klas stond. Het gebeurt me niet vaak dat een zevenjarige me van mijn stuk brengt, maar dit was zo’n moment. Ik krabde even achter mijn oor, probeerde wat tijd te rekken om zo goed mogelijk op deze situatie te anticiperen en antwoordde: ‘Sinterklaas bestaat niet? Maar natuurlijk wel! Ik had vanmorgen nog wat in mijn schoen! Jimmy probeert je maar voor de gek te houden!”

Ondertussen hoopte ik dat de inmiddels Sint-atheïst Jimmy mijn wat overdreven knipoog had ontvangen zonder dat Stan dat had gezien, en dat hij ook groot en oud genoeg was om de boodschap van die knipoog te begrijpen. Een leugen voor eigen bestwil, want wat mij betreft is Sinterklaas de mooiste leugen die er is, waar kinderen zo lang mogelijk in moeten geloven! ‘Hij is voor groot en klein, groot en klein, groot en klein…’