Stefan Popa: 'Ik wil mijn veelzijdigheid bewijzen'

Vorig jaar verscheen je debuutroman Verdwenen grenzen. Je allereerste roman, positieve aandacht van Vrij Nederland én als klap op de vuurpijl getipt in De Wereld Draait Door. Hoe kijk je terug op die periode?
"Ik heb ervan genoten, zoals mij gezegd is te doen. De mensen om mij heen drukten mij namelijk op het hart om vooral niet te veel te verwachten. Het zijn slechte tijden, je bent een debutant, gemiddeld verkopen debuten maar een paar honderd keer, er zal nauwelijks aandacht voor zijn, en nog veel meer argumenten. Geniet nou maar gewoon, dat was het advies. Dus dat heb ik gedaan. Ik heb de eerste druk gekoesterd. Alles wat op mij afkwam was mooi en fijn en ongelooflijk. In die tijd leek ik wel zo’n labradorpup. Jeroen Vullings had een goed woordje voor mij over in Vrij Nederland, dus ik beschouw(de) mijn debuut als geslaagd. Heerlijk. Toen mijn vriendin en ik op een avond een archiefkast aan het schilderen waren en er plots uit alle hoekjes bliepjes en beltonen klonken omdat mijn roman in DWDD werd besproken, wist ik dat ik iets wezenlijks had bereikt. Ik was schrijver geworden."

En een schrijver moet schrijven, nietwaar?
"Dat is een vereiste, inderdaad."

Dus: A27, zo heet je nieuwe roman. Hoe is die tot stand gekomen?
"Ik heb ruim drie jaar gewerkt aan mijn debuutroman. Hoewel Florica en Remus mij dierbaar zijn, smachtte ik tijdens de afronding naar iets nieuws. Omdat de eerste roman een historische ondergrond heeft, wilde ik naderhand iets moderns schrijven. Iets lichts ook, maar dan wel met de luchtigheid van schuimgebak: het lijkt luchtig, maar het ligt behoorlijk zwaar op de maag. Ik wil mijn veelzijdigheid bewijzen, denk ik.

Het verhaal van A27 lag al te wachten toen ik mijn debuut herschreef. In deze nieuwe roman volgt de lezer drie zeer verschillende personen die allemaal een ding gemeen hebben: ze behoren tot dezelfde rij, een slang van auto’s op de A27. Eén file die het egoïsme, hedonisme en de identiteitsstoornissen illustreert van de hedendaagse wereld. Mijn drie hoofdpersonen weten waarheen ze rijden en zijn toch de weg kwijt, en proberen zichzelf bij te sturen. Daar hebben ze slechts een paar uur voor, want ik als schrijver heb ze niet meer tijd te bieden."

Je hebt jezelf dus beperkt?
"Dat vond ik wel zo spannend. Ik daag mijzelf graag uit. Ik wens mij niet te conformeren aan wat moet of wat hoort. Ik wil gewoon iets moois maken. Alle drie mijn personages hebben zichzelf in een problematische situatie gemanoeuvreerd en proberen daaruit te geraken terwijl ze in de auto zitten. In wezen een klassiek gegeven, maar dan modern uitgevoerd. Henri die ‘eventjes’ een poging doet een concurrerend bedrijf op te kopen, onderwijl zijn ex negerend omdat er ‘iets is met die kinderen van hem’. Ja oké, hij heeft zijn dochter aan het roken geholpen en zijn zoon gedraagt zich als een psychopaat, maar Henri is al zo ontzettend druk. Sjors – ‘maar je spreekt het uit als George!’ – die ondanks zijn liefde voor zijn vrouw en de kids het liefst al zijn tijd doorbrengt in de auto. Hij is heimelijk homoseksueel en overweegt zijn leven om te gooien. En dan is er nog Malines. Zij moet haar ontspoorde tweelingzus redden, terwijl zijzelf eigenlijk degene is die redding nodig heeft. Maar wie denkt er aan haar? Binnen het verloop van één file ontrol ik hun levens en, hoewel ze ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben, zoals eenieder die in de file staat en zijn leven overpeinst of mee blèrt met de radio, is het de A27 die hen onlosmakelijk met elkaar verbindt."

Hoe zit het nu met de verwachtingen? Laat je ze toe?
"Ook nu probeer ik ze tegen te houden. Publiceren blijft spannend. Ik denk dat het beter is als schrijvers de verwachtingen afstaan aan de uitgever, de literair agent en de boekhandelaren. Dat werkt en leeft prettiger. Ik heb overigens het gevoel dat ik dat ook wel kan overlaten aan mijn nieuwe uitgeverij. Nieuw, want de uitgeverij waar ik ben gedebuteerd heeft het helaas niet gered. Dan moet je door... Al vrij snel hadden mijn agent en ik een koffie- momentje met uitgeverij Marmer gepland. Binnen een halfuur hadden we een alliantie gesmeed en waren er vergevorderde plannen gemaakt. Zoals een herdruk van Verdwenen grenzen, bijvoorbeeld."

Een herdruk?
"Jazeker. Als het goed is, is het boek sinds deze lente weer verkrijgbaar. Dat maakt mij trots. Voor aanvang had ik nooit gedacht dat ik het verhaal überhaupt op papier zou krijgen. Het was te lastig, te groots. En nu is er een hele nieuwe, en betere, druk. Samen met een nieuwe redacteur, Maria Vlaar, zijn we nog eens helemaal door mijn debuut gegaan. Alle foutjes en oneffenheden zijn eruit gestreken. En het boek is goedkoper. Meer voor minder, zou ik zeggen als ik een marktkoopman was.

Leuke tijden. Een nieuwe roman, mijn debuut in de herdruk: allemaal dankzij alle enthousiaste lezers en boekhandelaren die Verdwenen grenzen omarmden. Ik ben een dankbaar persoon. Of is dat te Amerikaans om te vermelden?"

Dit interview verscheen eerder in de zomerbrochure 2015 van Uitgeverij Marmer.

Foto Stefan Popa: www.hadewychveys.nl