7 politieke romans en een Heinsbroekje

Boris Dittrich – Moord en brand / De waarheid liegen

D66 en de kunsten: je ziet het vaker terugkomen bij de parlementariërs van deze partij. Boris van Ham houdt het op toneelstukken, Dittrich richt zich op romans en thrillers. Als voormalig rechter heeft hij genoeg inside informatie over hoe ons rechtsstelsel écht werkt. Dat verwerkt hij in zijn thrillers. Inmiddels strijdt hij vanuit Berlijn voor de universele mensenrechten. Ondanks een jetsetbestaan blijft hij trouw nieuwe titels produceren. Zijn vierde roman De waarheid liegen werd afgebrand in de pers, maar dat weerhoudt Boris er niet van met nieuw werk te blijven komen.

Boris Johnson – De Churchill Factor

Eigenlijk hoort de Londense burgemeester Boris Johnson niet op dit lijstje thuis (want geen Nederlander) maar aangezien het boekenpanel van DWDD dol is op dit non-fictieboek, strijken we bij Hebban over ons hart. Johnson wil aantonen - ongetwijfeld met zichzelf in gedachten - dat een politicus geschiedenis kan maken. En passant verdedigt hij zijn held tegen allerlei modieuze verwijten, variërend van seksisme en imperialisme tot racisme. Bekend is dat Johnson graag premier zou worden, en met deze biografie neemt hij een aanloopje. Overigens won Churchill de Nobelprijs voor Literatuur, dus Boris zal flink zijn best moeten doen om zijn rolmodel te evenaren.    

Jan Terlouw – Koning van Katoren

De D66-coryfee schrijft tegenwoordig samen met zijn dochter Sanne romans waarin het milieu een belangrijke rol speelt. Allemaal leuk en aardig, maar kwalitatief deed Jan het een stuk beter in de tijd dat hij in Den Haag parlementaire zetels voor zijn partij bij elkaar sprokkelde. In diezelfde tijd schreef hij kinderklassiekers als Oorlogswinter en Koning van Katoren. Boeken die onverminderd populair blijven. Vooral Katoren is een politiek boek, waarin de 17-jarige Stach koning wil worden en als een Hercules daarvoor zeven opdrachten moet vervullen. Geluidsoverlast, wapenproductie, medicijnenfraude: Stach moet het oplossen. En hij moet zijn politieke tegenstanders, een trosje zure ministers, bespelen. Politiek in optima forma.

Multatuli – Max Havelaar

"Het is geen roman, ’t is een aanklacht!" Eduard Douwes Dekker heeft zonder discussie het meest invloedrijke politieke boek in onze literatuurgeschiedenis geschreven. In 1860 stelde Multatuli met Max Havelaar de misstanden aan de kaak die hij had meegemaakt toen hij van 1838 tot 1856 als ambtenaar diende in  Nederlands-Indië. Zijn aanklacht tegen onderdrukking en zijn strijd voor rechtvaardige en eerlijke handel (denk aan fair trade en het keurmerk Max Havelaar) is een boodschap die nog altijd actueel is. Roman die goed leesbaar blijft, 150 jaar na publicatie.

Menno ter Braak – Politicus zonder partij

Al in 1933 voelde Ter Braak aan, dat het tumultueuze tijdperk waarin hij leefde, alleen maar slecht af kon lopen. Daarom publiceerde hij Politicus zonder partij. Klinkt als een politiek boek, maar dat is toch een instinkertje. Twee dicators van dienst voorbij: "Het gangbare type van den parlementairen politicus of van den dictator à la Mussolini of Hitler is hypocriet... ja, gemeten met de maat van een zeker publiek, levend in het kinderlijk geloof, dat de politici "meenen wat zij zeggen"; een dergelijke naïveteit verdient inderdaad beloond te worden met een dergelijke naïeve hypocrisie!" Maar eigenlijk had Menno andere plannen met dit boek. Welke? Geniet van zijn tijdloze stijl en neem zijn portie Nietzsche tot je.

Pieter Hilhorst – Historische toespraken die de wereld had moeten horen

Als eeuwig talent had Pieter Hilhorst altijd het hoogste woord, maar eenmaal benoemd als wethouder van Financiën in Amsterdam, bleek hij in de praktijk minder trefzeker te zijn. De ene blunder na de andere volgden elkaar op, zodat hij besloot de Stopera te verlaten. Dat het hem niet aan politiek inzicht ontbreekt, bewees hij met zijn Historische toespraken, waarin hij allerlei fake speeches bedacht. De ex-vrouw van Geert Wilders komt aan het woord, evenals Wouke van Scherrenburg die afscheid neemt als parlementair verslaggever. Smeuïg en raak getroffen.  

Frank Martinus Arion – Dubbelspel

Zijn fantastische debuut in 1973 betekende dat de lelieblanke Hollandse recensenten de Caribische literatuur wel serieus móesten nemen. Want Frank Martinus Arion bewees dat hij met een ogenschijnlijk simpel dominospel de complete Antiliaanse samenleving kon beschrijven. Armoe, racisme, standsverschil en seks(uele tegenstellingen) komen voorbij, en de corrupte politici worden niet vergeten. Terecht dat het boek in 2006 centraal stond in de campagne Nederland Leest. 700.000 exemplaren bereikten via de bibliotheken een nieuw jong publiek.