Audrey Adelin: 'Ik hoop dat lezers een dikke knuffel meekrijgen uit mijn boek'
Audrey Adelin is het pseudoniem van Audrey Van den Bogaerde (2000). Ze woont in Brugge en heeft een grote voorliefde voor talen, literatuur en reizen. Ze studeerde Toegepaste Taalkunde aan Universiteit Gent. Tijdens die periode schreef ze de eerste woorden van Kleine gelukjes. Audrey richtte op haar vijftiende een leesclub op in de Brugse Boekhandel (Dear Book Nerd Book Club).
Gefeliciteerd met je nominatie, hoe vind je het om genomineerd te zijn voor het Regenboogboek van het jaar?
Ik vind het een grote eer en ik was ook heel verbaasd over mijn nominatie. Tijdens het schrijven van mijn boek, toen ik helemaal alleen achter mijn computer zat, had ik niet kunnen bedenken dat mensen mijn boek zo leuk zouden vinden. Ik weet natuurlijk niet wie er allemaal op mijn boek hebben gestemd, maar het is een hele grote erkenning dat mensen dat hebben gedaan. Dat geldt overigens ook voor de recensies die mensen schrijven en voor de lezers die in een signeerrij gaan staan.
Ja, als we het toch over die lezersrecensies hebben, in de vaak juichende recensies op Hebban.nl las ik vaak het woord ‘hartverwarmend’, wat betekent het om dit soort reacties van lezers te ontvangen?
Dat is heel fijn, want dat is precies het gevoel dat ik wilde verspreiden onder de mensen en onder mijn lezers. Het is een boek waarin ik enerzijds zwaardere thema’s behandel, zoals eenzaamheid als student, nieuwe vrienden maken, je seksualiteit en je queer-zijn ontdekken, terwijl dat niet voor iedereen makkelijk is. Anderzijds wilde ik er wat positiefs van maken, dus ik ben blij dat lezers het als hartverwarmend ervaren. Ik hoop ook dat dat hetgeen is wat lezers uit mijn boek meenemen: een dikke knuffel.
Hoe is Kleine gelukjes ontstaan en waarom heb je dit verhaal willen schrijven?
Ik ben begonnen met schrijven aan Kleine gelukjes toen ik 19 was en mijn eerste jaar aan de universiteit in Gent had afgerond. Het was zomervakantie, ik was op reis met mijn familie in Frankrijk en ik had veel dubbele gevoelens over dat eerste jaar. Het was op bepaalde momenten heel eenzaam, op andere momenten superfijn. Ik heb dat jaar veel nieuwe mensen leren kennen. Ik merkte wel dat ik mezelf een bepaalde druk had opgelegd als eerstejaars student, en dat wilde ik kwijt in een verhaal. Ik had een eerste scène in mijn hoofd, die ging over de verwarring van die eerste dagen in Gent. Die scène is uiteindelijk overigens helemaal geschrapt, maar daar is het wél begonnen. Uiteindelijk heeft het drie jaar geduurd om een eerste versie te schrijven. Dat is best lang – mijn boek is niet zo dik – maar ik was ondertussen natuurlijk ook student. Ik liet het zo nu en dan weer een tijdje liggen en dan kwam ik er op den duur weer bij terug. Na drie jaar, heel veel revisies en acht verschillende versies was Kleine gelukjes er.
Hoe vond je het om jouw verhaal, waar je zo hard aan hebt gewerkt, weer los te laten en de wereld in te sturen?
Dat was heel leuk, ik had onderschat hoe veel mensen zichzelf in het verhaal zouden herkennen. Ik vond het ontzettend fijn dat mensen me dan berichtjes sturen of zelfs lange gesprekken met me willen hebben over bepaalde dingen in het boek. Zo heb ik met lezers gesproken over queer-zijn, over jezelf omarmen en over de eenzaamheid en de onzekerheid als student. Daardoor voel ik me nu ook veel minder alleen met de gevoelens die ik een aantal jaar geleden zelf had. Het was voor mij dus ook een helend proces. Ook was mijn boek een soort coming-out naar de wat meer homofobe kant van mijn familie. Ik heb nooit echt iets gezegd, maar ik heb gewoon mijn boek de wereld in gestuurd en toen wisten ze het impliciet wel.
Was dat een fijne manier, om dat zo te kunnen doen?
Ja, want ze zijn nu op de hoogte en ik heb geen rare gesprekken erover hoeven voeren, dus ik vond het eigenlijk heel fijn zo. Het is een leuke manier om een coming-out te doen.
En tot slot, kunnen lezers binnenkort nog iets nieuws van jouw hand verwachten?
Ja, ik hoop het! Ik ben bezig aan een tweede boek, dat is overigens geen vervolg op Kleine gelukjes. Maar wanneer dat boek komt, dat hangt er een beetje vanaf hoe snel ik schrijf…
Kleine gelukjes
Audrey Adelin
Als Ada gaat studeren aan de universiteit in Gent, wil ze dolgraag haar plek in de wereld vinden na een moeilijke periode op de middelbare school. Die zoektocht gaat misschien gepaard met vallen en opstaan (en kotsende huisgenoten ... om een voorbeeld te noemen), maar Ada ontdekt al snel dat er altijd onverwachte dingen op je pad kunnen komen.
Regenboogboek van het Jaar
Voor de derde keer gaan we samen met queermagazine Winq op zoek naar hét Regenboogboek van het Jaar. De drie boeken op de shortlist zijn Als de zon valt van Stijn de Vries, Lentekind van Harmen van Liemt en Kleine gelukjes van Audrey Adelin. De winnaar wordt in aanloop naar Pride Amsterdam bekendgemaakt bij boekhandel Scheltema in Amsterdam op 30 juli.
