Comic review: Gestrand in de ruimte

In Dark Matter komen we binnen op een ruimteschip. De crew ontwaakt uit stasis (artificiele, langdurige slaap), maar er is een klein probleempje: niemand weet wie hij of zij is of wat ze op het schip doen. De bemanning bestaat uit zes leden: vier mannen en twee vrouwen. Één van de twee vrouwen is daarbij nogal jong. Ze lijken ontwaakt te zijn uit stasis omdat zich een noodgeval voordoet op het schip. Maar het ene noodgeval is nog niet afgehandeld, of het volgende doet zich voor in de vorm van een gewelddadige androïde. Alles bij elkaar een goed begin voor een gezellige ruimtereis.

De strips zijn geschreven door Joseph Mallozi en Paul Mullie, getekend door Garry Brown en ingekleurd door Ryan Hill. De schrijfstijl van Mallozi en Mullie laat duidelijk merken hoeveel ervaring deze mannen hebben. De personages zijn overtuigend, de dialoog natuurlijk en alles past bij elkaar. De groep die ontstaan is heeft een paar stereotypische leden, zoals de harde huurling en de intelligente vrouw die de leiding neemt, maar werkt goed samen. Des te verrassender de onthulling die halverwege komt: het lijkt niet te rijmen met een aantal leden van de groep. Het verhaal voldoet aan alle eisen voor een space-opera, maar is niet erg voorspelbaar of aan elkaar geplakt met clichés.

Bijna net zo belangrijk als het verhaal bij een strip, is de tekenstijl. De tekenstijl van Dark matter is ruw en grof, met veel lijnen. Het past bij het verhaal en bij de sfeer die het verhaal moet uitademen. Het gebruikte kleurenpalet voor het schip is vrij donker, wat erg goed past bij de bemanning. Hoewel vijf van de zes bemanningsleden een zelfde soort kleding draagt, is het bij elk lid subtiel aangepast naar zijn of haar behoeften. Tegenvallend is dan weer dat de enige vrouw in gevechtskleding, ook de enige is die blijkbaar geen belang ziet in het bedekken van haar buik. Ietwat cliché en onrealistisch. Het bemanningslid dat geen gevechtskleding draagt, draagt een lichtere outfit qua kleur. Dit lijkt ook beter bij haar karakter te passen.

Hoewel het bij de tekenstijl hoort om details weg te laten in de achtergrond, wordt het in Dark Matter zo nu en dan iets teveel gedaan. Hierdoor gaan nuances verloren en lijken ook belangrijke personages soms gezichtsloos. Verder zien gezichten er soms raar uit en kost het moeite om dingen duidelijk zien. Bijvoorbeeld welke bemanningsleden nu precies mannelijk of vrouwelijk zijn. De cover is, als enige, van mat papier gemaakt. Dit geeft het een beetje een goedkoop en retro uiterlijk. Het lijkt niet helemaal te stroken met de glanzende pagina’s waar de rest van het boek van is gemaakt.

Dark Matter is een goed uitgedacht verhaal, met onverwachte wendingen en interessante personages. Helaas is er nog geen deel twee uitgebracht, en is de kans groot dat die er nooit komt. Zeker nu de serie van de grond is gekomen. Voor wie geïnteresseerd is, zit er maar één ding op: de serie volgen die gebaseerd is op deze strips. Gelukkig begint die 16 juni 2015 in Nederland. Lees ook een interview met Anthony Lemke, die Three speelt in de tv-serie Dark Matter.