De verdwijning van Miss Miller (deel 1)

DE VERDWIJNING VAN MISS MILLER

Rolverdeling

Archie
Mijn echtgenoot en partner in crime (die het spel zo perfect speelde dat zelfs ik het geloofde).

Rosalind
Lieve kleine Rosie. Het product van Archie en mij samen. Papa’s oogappel.

Madge
Zus in goede en in slechte tijden. Een betere vriendin dan de ‘dames’ die zich mijn vriendinnen noemen.

Monty
‘Hij is te goed voor deze wereld,’ zeggen mensen over mijn broer. Bestaat dat? Té goed?

Carlo
Mijn secretaresse. Onzichtbare steun en toeverlaat. Soms leg ik meer op haar schouders dan ze lijkt te kunnen dragen.

Nancy Neele
De ‘andere vrouw’. Elk woord dat ik toevoeg is er één te veel voor haar.

William 'Bill' Kenward
Commissaris van de politie van Surrey. Een aimabel man, die zijn vak uiterst serieus neemt. Heeft dagen gezocht naar een speld in een hooiberg.

Man in de trein
Het slachtoffer van mijn verhaal. Door hem heb ik geleerd dat ik een verhaal nooit mooier moet maken dan het in werkelijkheid is.

Man in de Austin 20
Figurant die een hoofdrol zou krijgen. De plot van het boek dat nooit is verschenen.

Emma
Het verdwenen meisje.

Bob Tappin
De banjospeler die mijn identiteit onthulde. Zijn naam hoorde ik later pas, lang na de beruchte laatste dans.

Miss Miller/Mrs. Teresa Neele
Last, but not least: ik, Agatha Christie. Ik heb de achternaam van mijn man afgeworpen en draag nu weer mijn meisjesnaam. Maar tijdens het spel koos ik háár achternaam, al was het alleen maar om Archie te kwellen.

Hoofdstuk 1
NIETS DAN DE WAARHEID

We twijfelden over het briefje. Ken je dat? In je enthousiasme zet je iets net even te dik aan, en dan ineens voel je je anders. Schuldig, gegeneerd.
Archie wuifde mijn bezwaren weg. ‘Wij bepalen de regels, weet je nog?’
Hij stond voor de spiegel in de hal en kamde zijn krullen met een fijne benen kam. Een Afrikaans souvenir. Archie is een ijdele man. Je kunt er zeker van zijn dat hij onberispelijk gekleed gaat. Misschien heeft hij die aandacht voor details overgehouden aan zijn tijd bij de luchtmacht. Ik weet het niet. Toen wij elkaar ontmoetten, had het leger hem gevormd tot de robuuste man die hij nu is.
Als giechelende bakvissen noemden Madge en ik een man als Archie ‘woest aantrekkelijk’. Dat is hij nog steeds. Hij heeft de manieren van een heer en de aantrekkingskracht van Rudolph Valentino.
Maar mijn hoofd was niet bij Archie. Ik had ‘het spel’ van start laten gaan door het briefje voor Bill Kenward bij het politiebureau af te leveren. Als ik toen geweten had wat ons kinderachtige plan voor gevolgen zou hebben, dan had ik commissaris Kenward gelijk de waarheid verteld. Want natuurlijk nam hij het briefje bloedserieus. Hij was zelfs langsgekomen.
‘U zegt dat u vreest voor uw leven,’ zei hij.
Ik was blij dat Archie er niet was, anders had ik mezelf misschien verraden. Bill Kenward leek oprecht bezorgd, wat niet zo gek was, gezien mijn betraande wangen. Ik huilde om mama. Sinds haar overlijden, acht maanden eerder, was ik mezelf niet. Om het minste of geringste barstte ik in tranen uit. Het verdriet om haar dood had me uitgeput en zwak gemaakt. Had ik daarom met Archie’s plannen ingestemd?
Soms vroeg ik me af of ik de realiteit wel helder had. Maar Archie hield van mij. Anders was hij ook niet met zo’n krankzinnig idee gekomen.
De eerste aanwijzing was helder: ‘Ontmoeting in Godalming. Landhuis van de familie James’. Archie’s formele handschrift werd wat luchtiger door het grappige routekaartje dat hij erbij had getekend. Van Sunningdale naar Godalming. Een mooie rit van zo’n twintig mijl, door een overwegend groen, heuvelachtig landschap. Hoewel, groen. De bittere kou van de afgelopen weken had weinig kleur overgelaten. Bovendien zou het donker zijn als ik vertrok.
Ik huiverde. Mijn bontjas lag al klaar, maar wat moest ik verder aan? Tot mijn verbazing was Archie’s kledingkast half leeg. Ik bukte me en voelde achter in de kast. Het reisvalies was weg. Aha, Archie. Aanwijzing twee. ‘Neem een tas met kleren mee’. Zo te zien had Archie voornamelijk eenvoudige dagelijkse kleding ingepakt. Ik deed hetzelfde.
Het volgende gedeelte was iets lastiger. Carlo had op mijn verzoek een kamer voor me geboekt in Yorkshire voor het weekend. Het lag niet in mijn aard om ineens van gedachten te veranderen. Tegelijkertijd paste het afwijkende patroon precies in de opzet van Archie.
Ze zou verontrust zijn, Carlo. Bezorgd én plichtsgetrouw. Ik liep langs Rosie’s kamer en hoorde haar diepe, rustige ademhaling. Ze sliep. De trap naar Carlo’s kamer kraakte bij de vierde trede, en ik bleef even staan. Toen nam ik de laatste zeven treden en klopte met twee ferme tikken.
‘Open!’ riep Carlo. Ze had haar nachtpon aan en droeg haar haren in een vlecht. Op de lage tafel onder het raam lag een opengeslagen boek, met de rug naar boven. Mijn boek.
‘Mevrouw.’ Carlo schoot in een kamerjas en knoopte het lint om haar stevige taille. ‘Had u nog iets nodig?’
‘Nee hoor, Carlo,’ zei ik snel. ‘Ik wilde je alleen vragen of je morgen de reservering voor Yorkshire wilt annuleren. Ik heb andere plannen gemaakt.’
Archie heeft andere plannen gemaakt, zou ik willen zeggen. Maar ik had geleerd, door de jaren van schrijven heen, om het kort te houden. Als je te veel details weggeeft, geef je ook de waarheid cadeau. Die is vaak minder mooi dan de fantasie. Ik liet mijn lezers denken. Daarna gaf ik ze de waarheid. Dat was de essentie van ons plan.

Het begon allemaal toen mama ziek werd. Madge, Monty en ik waren vreselijk bezorgd. We probeerden zoveel mogelijk bij haar te zijn. Iedere keer als mama hoestte, voelde ik de pijn in mijn eigen borst. Uiteindelijk had ze geen adem meer over.
Ik was gebroken van verdriet. Archie wist niet goed wat hij ermee aan moest.
‘Laten we naar Spanje gaan,’ stelde hij voor.
Ik weigerde, natuurlijk. Mama was dood, wat had het leven mij nog te bieden? Rosie droeg ik in mijn hart, mijn kleine lieveling, maar hoe kon ik een goede moeder zijn, als ik de mijne zo miste? Ik voelde me berooid, mislukt. Het dagelijkse leven kon ik met moeite aan. Soms schreef ik mijn naam op een cheque in een winkel, dan keek ik nog eens en dan stond er een heel andere naam. Wat is een schrijfster als ze haar eigen naam niet eens schrijven kan?
Archie dacht dat het wel over zou gaan. Hij werkte, hij golfde, hij werd verliefd.
‘Het is Nancy, je hebt haar ontmoet.’ We hadden haar gezien, zei hij, toen we terugkwamen uit Afrika.
Met de beste wil van de wereld kon ik me Nancy niet herinneren. Later zou ik mezelf vervloeken, dat ik zo vanzelfsprekend naast Archie had gestaan, nog betoverd door dat prachtige land. Blind voor de wereld om ons heen en zonder de intuïtie te gebruiken waar ik zo overvloedig veel van heb. Anders had ik het gezien, die allereerste keer. Dat hij niet langer van mij was met Nancy aan zijn zijde.
Mama’s dood legde een stolp over al mijn gevoelens. Het drong amper tot me door dat Archie vertrok naar zijn nieuwe geliefde. Ik huilde – natuurlijk huilde ik – maar dat deed ik al maanden. De tranen stroomden zonder dat ik het doorhad. Carlo gaf me soms zwijgend een zakdoek en dan veegde ik mijn wangen droog. Rosie sloeg haar armen om me heen en ik lachte naar haar door een troebel waas.
‘Het is goed, lieverd,’ troostte ik haar. ‘Zal ik je haar borstelen?’
Rosie vond het fijn als ik dat deed en ik hield van de eindeloze beweging, van haar gezichtje in de spiegel. Pas toen er geen zakdoeken meer aan te slepen waren en Rosie’s haar geborsteld was als dat van een raspaard, kwam Archie terug. Ik weet niet waarom. Het gaf ook niet. Archie was terug, dus iets was bij het oude.