De witte jas

Dat gebeurt vaak: uitgeverijen willen een boek tegelijk met de buitenlandse editie op de markt hebben, en daarom vertaal je een ‘voorlopig’ manuscript. Dan moet je na afloop de hele vertaling weer doorlopen met het definitieve manuscript in de hand.

Het gaat in mijn werk zo vaak over details, en verbeten doorwerkend dacht ik: wanneer is iets nou eigenlijk een detail? En vooral: waarom vind ik deze details onbelangrijk? Ik houd me namelijk zo vaak bezig met details en ik vind details juist vaak belangrijk. Wat maakt een detail dus tot een belangrijk detail?

En toen moest ik denken aan Canada.

Over Canada horen we zelden iets. Calgary is nog weleens in het nieuws omdat daar geschaatst wordt, en er komen ook beroemde artiesten uit Canada zoals Celine Dion en Justin Bieber. Maar waar Amerika alom aanwezig is in de media, gebeurt alles in Canada heel stilletjes. Of nou ja, de laatste tijd iets minder.

Opeens duiken er hier en daar filmpjes op van de jonge minister-president van Canada – Justin Trudeau (in de verte lijkt hij een beetje op Jesse Klaver van Groen Links), en dat zijn fantastische filmpjes. Zo zag ik beelden van een Indiaas feest, in Montreal. Er was Indiase muziek, er waren Indiase hapjes, en er waren Indiase danseressen die een Bhangra-dans deden. In het filmpje komt ineens van de zijlijn Justin Trudeau aangedanst, in witte kleding (tuniekachtig, lange hes met slanke broek van lichte stof). Uitbundig en vol overgave danst hij mee, met handen, voeten, heel soepel bewegend. Vervolgens zag ik hem in een reportage van een nieuwsprogramma. Het ging over vluchtelingen. Canada wil plek bieden aan vluchtelingen, wil ze welkom heten, wil ze een goed leven bieden en Justin Trudeau sprak de eerste groep vluchtelingen toe en hielp met het uitdelen van kleding. Hij stond achter een geïmproviseerde balie van tafels die tegen elkaar aan geschoven waren en gaf een jas aan een meisje. Een mooie grote witte jas, maar het meisje was zo klein dat ze erin verdronk. Trudeau zag het, draaide zich om naar iemand die achter hem stond en zei: ‘Hij is te groot, hebben we nog een kleinere maat?’ Toen richtte hij zich weer tot het meisje, stelde haar gerust en zei dat er een kleinere maat gezocht werd. In mijn herinnering werd hem vervolgens een kleinere jas aangereikt. Trudeau keek of hij paste, ‘zit-ie goed?’, gaf haar nog een hand en had een intens tevreden lach op zijn gezicht.

Ik moest hieraan denken in verband met details. Niet alleen had Trudeau het persoonlijk op zich genomen om mensen welkom te heten en toe te spreken, ook hielp hij heel concreet met het uitdelen van jassen. Terwijl een minister-president meer doet dan alleen jassen uitdelen, hij heeft het natuurlijk altijd druk. Maar het ging hem niet simpelweg om het uitdelen van jassen, zorgen dat dat gebeurt, nee, hij wilde dat meisje een jas geven die precies paste. Sommige mensen zouden zo’n passende jas voor zo’n meisje maar een detail vinden. ‘Ze heeft toch een jas? Laat die een beetje groot zijn, ze heeft het niet meer koud toch? Nou dan.’

Maar voor Justin Trudeau was de juiste maat van die witte jas geen detail. Of misschien vond hij het gewoon een belangrijk detail.

Lettertype werkt al jarenlang als schrijver, freelance redacteur en promotor voor uitgeverijen. Met de nodige zelfspot en een kritische blik bekijkt ze de boekenwereld en de rol die ze daarin speelt. Op Hebban deelt ze zowel de voor- als de nadelen van freelancen.

Meer columns van Lettertype lees je hier.