Deze 25 boeken bespraken we deze week #63

Hoewel de afloop reeds een gegeven is, is het einde desondanks ontroerend en zonder meer spectaculair. Mokhtar slaagt in zijn droom en is nu succesvol ondernemer van Port of Mokha koffie, een van de duurste en lekkerste specialty-koffies ter wereld. De monnik van Mokka is niet neer te leggen, en een van de beste en meest optimistische boeken die je dit jaar zult lezen. Eggers zet hiermee opnieuw de Amerikaanse droom in de verf.
- Bie Helena over De monnik van Mokka

Dit is niet het ultieme verhaal over Prince. Maar toch, zoveel goeie muziekboeken zijn er niet. Slim ook van die boekenbeukers van Overamstel om een fondsje popmuziek te beginnen met daarin zo’n kloek werk over de sinds kort definitief naar het Nirwana (of waar Jehova’s ook denken dat ze terechtkomen) opgestegen artiest. Alan Light heeft een hoop research gedaan, kan schrijven en de vertaling van Marcel Misset is best goed, al glipt er af en toe een anglicisme door.
- Victor de la Vieter over Let's go crazy

Hans Hagen weet alledaagse dingen fraai een poëtische lading te geven. Als hij ganzen in de bekende V-vorm ziet vliegen associeert hij dat met de onbeantwoorde brieven aan Regina en wordt het een boodschap van de ganzen: 'de v van vergeet.' Knap hoe hij beelden en gevoelens met elkaar combineert. Hagen kijkt op een andere manier naar de wereld, is kritisch, geeft zo lezers een ander inzicht.
- Jan Stoel over onbreekbaar

De laatste ronde is een knap in mekaar geknutseld verhaal, dat zowel tragikomisch als psychologisch getint overkomt bij de lezers. Ludo spreekt die lezers eveneens rechtstreeks aan, zodat ze bijna zelf zijn eigen dorpsgenoten worden. Het hoofdpersonage wordt weergegeven als iemand uit uw eigen omgeving; als een vent die ge al jarenlang kent. Ook de andere figuren uit het boek zijn levensechte mensen met hun persoonlijke gaven en gebreken.
- Guy Doms over De laatste ronde

De dood zingt in Napels lijkt in het begin op de puzzeldetective die rond die tijd zijn hoogtijdagen kende. Ricciardi is voornamelijk bezig met feiten te verzamelen, verdachten te interviewen en alibi’s te controleren om zo een tijdslijn van de gebeurtenissen op te kunnen bouwen. Tussendoor weet De Giovanni de lezer een kijkje te geven in het uitgaansleven van een kleine eeuw geleden, toen vooral de opera nog dé tijdsbesteding was.
- Anne Terwisscha over De dood zingt in Napels

Willy Vlautin heeft ervoor gekozen om het tempo in Laat me niet vallen heel laag te houden. Geen snelle actie, ondanks het onderwerp opvallend weinig geweld, en zeker ook geen overvloed aan gebeurtenissen. Vlautin laat het verhaal drijven op emoties. De lezer voelt al van bij het begin een zekere verslagenheid en melancholie die daarna nooit ver weg is. Alhoewel Horace bokskampen wint, voelt het voortdurend aan alsof hij de verliezer is.
- Marvin Olbrechts over Laat me niet vallen

De afbeeldingen laten de goede conditie zien waarin de koeien verkeren: glanzende vachten en stralende ogen spatten van de pagina’s, waarop de guitige kalfjes uiteraard ook hun opwachting maken. Youngs manier van vertellen is persoonlijk en bovendien blijven de verhalen interessant: zij vertelt ze niet op chronologische volgorde, maar verbindt ze via tussenkopjes, waardoor een relaas ontstaat waarin de anekdotes ook prima af en toe los te lezen zijn.
- Lindy de Jong over Het geheime leven van de koe

Woorden, zinnen en inhoud vormen een harmonieus geheel. De woorden zijn gekozen om hun zuivere betekenis, hangen tegen het poëtische aan en worden niet opgesmukt, zodat ze hun kracht behouden. De zinnen zijn van een compacte schoonheid, geen woord te veel. Nergens spreekt de schrijver over zijn gevoelens, maar tussen de regels door zijn weemoed om wat verloren is gegaan en eenzaamheid duidelijk voelbaar. De vertaling van de verhalen was in deskundige handen.
- Angèle van Baalen over Nietverloren