Deze 27 boeken bespraken we deze week #87

En het wonder ben jij is een ingenieus gecomponeerde roman die een wat weemoedige sfeer heeft en mooie parallellen tussen de twee verhaallijnen. (…) Posthuma de Boer weeft een geweldig nieuw kunstwerk van werkelijkheid en fictie, waarbij beide verhaallijnen uiteindelijk in de epiloog samenkomen, maar op een andere manier dan je aanvankelijk verwacht, zelfs wanneer je het motto en het personage waarop de roman gebaseerd is in je achterhoofd hebt. Zo wordt een tragedie kunst.
- Helena van Dijk over En het wonder ben jij

Alles aan dit fraai uitgegeven boek ademt liefde: het papier dat van mooie kwaliteit is, de foto’s die prachtig zijn en het grote talent van Tonio laten zien (wie nog geen kattenliefhebber was, wordt dat bij het zien van deze portretten onmiddellijk), Rotenstreichs begeleidende tekst in mooi verzorgd proza en de vormgeving met de juiste balans tussen foto’s en tekst. In vier delen, aan de hand van kattenfoto’s, ontwikkelt zich als het ware voor de ogen van de lezer een film.
- Angèle van Baalen over Tonio's blik

De belangrijkste karakters worden uitgediept als echte mensen. Sommige personages bestaan werkelijk, andere zijn dan weer louter fictief. Een emotioneel geladen plot, waarin de schrijver ook nog merkwaardige wendingen neerzet. Het is wel zo dat lang niet alles even overtuigend is; de grens tussen het geloofwaardige en onwaarschijnlijke wordt meer dan een keer bereikt. De voortrazende achtbaan - bestuurd door Andrew Gross - ontspoort echter nooit. Zijn schoonvader zaliger zou heel erg tevreden zijn over Alleen hij.
- Guy Doms over Alleen hij

De tweelingparadox is een liefdevol verhaal over een beschermende moeder en haar twee zonen. Alle drie proberen ze hun eigen leven op te bouwen. Onafhankelijk van elkaar. Toch blijkt het verantwoordelijkheidsgevoel dat de gezinsleden ten opzichte van elkaar voelen altijd onderhuids aanwezig. Met humor en directheid beschrijft Barnhoorn de weg die moeder en zoons afleggen, vol moeilijke keuzes en onhandige situaties. 
- Doortje Mosch over De tweelingparadox

Fox beschrijft Trump als een onconventionele vader die tijd doorbracht met zijn kinderen wanneer het hem uitkwam en dat was niet vaak. Hij doordrong zijn kinderen van zijn blik op het leven: vertrouw nooit iemand, zelfs als die iemand een lid van je eigen familie is. Aan zijn oudste drie kinderen en aan Jared worden vele pagina's gewijd, aan Tiffany van Marla aanzienlijk minder en Barron van Melania komt helemaal niet aan bod.
- Onno van Rijen over De familie Trump

Van der Vlugt kiest voor vertrouwd en daar is niets mis mee, mits de lezer geen hoge eisen aan de roman stelt. Het verhaal is onderhoudend en de historische achtergrond spreekt tot de verbeelding. Ruim voldoende voor jonge lezers of lezers die gewoon lekker een boek willen lezen. Voor de lezer die meer uitgedaagd wil worden, is Het schaduwspel een teleurstelling. De vele details en de soms overbodige ‘ouderwetse’ woorden maken het verhaal onnodig traag.
- Geertje Otten over Het schaduwspel

In de hele roman speelt de moraal een grote rol. Wat zou er gebeurd zijn als…. Had Etan Asoem moeten helpen? Moet hij de waarheid vertellen of niet? Liegen tegen zijn vrouw of niet? Is hij een echt goed mens door de vluchtelingen te helpen of doet hij het alleen uit lijfsbehoud? De lezer wordt steeds zelf aan het denken gezet: wat zou jij gedaan hebben? Als Israëlisch arts is het eenvoudiger om aan zijn verantwoordelijkheid voor zijn daden te ontsnappen.
- Jan Stoel over Leeuwen wekken

Zware problematiek dus in het anders zo luchtige feelgood genre. Gelukkig krijgt het bij Waarom mama drinkt niet de overhand, maar het doet de lezer toch even stilstaan bij de vaak onmogelijke eisen die onze competitieve maatschappij legt aan werkende vrouwen. Met Ellen gaat het verder - op het drinken na - erg goed, de door haar ontworpen app voor werkende en drinkende moeders is een groot succes en brengt veel geld in het huishoudelijke laatje.
- Kamila Straatsburg over Waarom mama drinkt