Deze 28 boeken bespraken we deze week #99

Uit alles blijkt dat Udall veel aandacht heeft besteed aan het vormgeven van Duizend papieren vogels. Ze zet haar verhaallijnen zorgvuldig neer. Ze verwerkt kleine aanwijzingen in de tekst, zonder de lezer opzichtig bij de hand te nemen. Zo is het lievelingsboek van Audrey Bonjour Tristesse van Sagan en is het niet toevallig dat Chloe van papiervouwen kunst weet te maken. Pas achteraf, als het boek uit is, realiseert de lezer zich dat alle puzzelstukjes precies in elkaar passen.
- Geertje Otten over Duizend papieren vogels

Het boek heeft een pakkende opening: het bericht dat het niet goed gaat met haar moeder en dat ze terminaal is. Zij maakt haar kleindochter nog mee: “Onze drie vrouwelijke levens waren met elkaar vervlochten in een eenheid, waarin avontuur en rust mooi in evenwicht waren.” De schrijfster kan menselijke gevoelens en situaties krachtig verwoorden. Zo beschrijft ze de sfeer in de hal van het ziekenhuis als: “Niets klinkt onheilspellender dan het geluid van gesmoorde emoties.”
- Evert van der Veen over Het einde voor beginners

Het tweede deel is beslist het spannendste en meest aangrijpende van het boek, maar het eerste het interessantste. De tractiesteden brengen veel sense of wonder teweeg en dan is het jammer dat de uiteindelijke ontknoping niet om hen draait. Met wat aanpassingen had het slot ook best in een andere wereld plaats kunnen vinden. Voor de rest is Mortal Engines een achtbaanrit in boekvorm. Philip Reeve heeft er meer dan tien jaar aan gewerkt en dat is te merken.
- Anne-Claire Verham over Mortal Engines

Strobbe’s schrijfstijl is vlot. De zinnen zijn kort en het taalgebruik is begrijpelijk. Je beleeft het verhaal door de ogen van Gianna en het is in de derde persoon geschreven. Het verhaal speelt zich hoofdzakelijk af in het heden, afgewisseld met enkele flashbacks. Gianna is een prettig personage. Aan het einde van verhaal voelt ze als een vriendin met wiens gevoelens je meevoelt en wiens gedachten je bijna in kunt vullen. Zelfs voor haar onlogische beslissingen kun je begrip opbrengen. 
- Elske over Gras

De twee verhalen van de schrijfsters zijn op het eerste oog zo verschillend als dag en nacht en als zwart en wit, waarbij Duvyis punten scoort en Nijkamp tekort lijkt te schieten. Waar het verhaal van Nijkamp meer de criminele kant opgaat en niet erg origineel oogt, lijkt het verhaal van Duyvis dat wel en is het tegelijkertijd actueel, ondanks de licht futuristische accenten. Bovendien geeft Duyvis de aangehaalde thematiek - vluchtelingen en hun levensomstandigheden - sterker weer dan Nijkamp.
- Marloes Otten over Het juiste spoor

Een relevant en aangrijpend verhaal. Door de ogen van twee wereldburgers laat Forna ons op een andere manier kennismaken met de stad Londen, weg van de chique restaurants en toeristische trekpleisters. Het allermooist aan deze roman is echter dat de auteur een stem geeft aan mensen die doorgaans niet worden gehoord. En dan is er nog de heerlijke gedachte dat je vandaag ‘zomaar’ iemand kunt ontmoeten, een volslagen vreemde, door wie je voor altijd anders naar de wereld zult kijken.
- Doortje Mosch over De paradox van geluk

In korte, prettig leesbare blogs vertelt de schrijver over zijn werk en wat daarbij komt kijken. Waar het om draait, is het feit dat de schrijver belangrijke dingen aan wil kaarten zoals vooroordelen over werken in de zorg, je eigen integriteit behouden, kortzichtigheid als het gaat om regeltjes, omgaan met elkaar en doorzettingsvermogen. Tommie is wat tegendraads en heeft een hekel aan regeltjes wat door leidinggevenden niet altijd in dank afgenomen wordt.
- Silvia van Gimst over Tommie in de zorg

Zijn beschrijvingen van het gedrag van Paul, of pubers in het algemeen, zijn om te gieren. Ze zijn bovendien ook heel raak. En zo grappig als Colin is, toch biedt hij steun aan elke ouder met pubers die dit leest. Want de onderliggende boodschap is duidelijk: elke ouder maakt dit mee, het ligt niet aan de ouders, het gaat voorbij en de wereld zal daarna nog steeds vrolijk rondjes draaien. Lachen om de beschrijvingen is voor een stuk ook lachen om je eigen onmacht als ouder.
- Marvin Olbrechts over Het slagveld