Deze 31 boeken bespraken we deze week #73

Stille oorlog is in de tegenwoordige tijd geschreven en geeft voornamelijk weer wat de hoofdpersonen denken, voelen en doen. Daardoor leest het als een afstandelijk verslag, alsof het slechts een weergave is van wat er op het moment gebeurt, zonder oordeel van de auteur. Dat versterkt de eenzaamheid van de hoofdpersonen en daardoor word je als lezer nog meer door hen geboeid. Wat beweegt hen? Waarom doen ze dit? Norman geeft een inkijkje.
- Anne Terwisscha over Stille oorlog

Het laat zien dat ook kinderen uit probleemgezinnen een plaats kunnen vinden in het leven en dat ze niet altijd de weg op hoeven te gaan van de ouders. Er valt niets op het boek aan te merken dat niet goed is. Het verhaal zit goed in elkaar en is bovendien ook heel erg boeiend, het is vlot en aangenaam geschreven, en het belicht een probleem dat een heel gezin ontwricht, op originele en heel luchtige wijze.
- Marvin Olbrechts over Moeders van anderen

De kracht van dit boek zit hem in de wijze waarop je alle personages steeds beter leert kennen. Mosier laat met zijn prachtige en gedetailleerde beschrijvingen zien wat heftige gebeurtenissen, zoals het overlijden van een dierbare, noodgedwongen verhuizingen en pesterijen, met een jongere kunnen doen. Hoe dit het vertrouwen in de wereld om iemand heen aan kan tasten.  
- Annemieke de Jong over Bestemming onbekend

Het verhaal roept begrip en medeleven op doordat de lezer al weet wat er speelt. Het zou voor Jasmijn, vanuit de lezer gezien, beter zijn als ze wist dat ze een vorm van autisme heeft. Wat Zondagskind nog emotioneler maakt is dat Jasmijn zelf doorheeft dat ze anders is. In haar hoofd stapt, zoals ze het zelf noemt 'normale Jasmijn', wel gewoon op mensen af, terwijl ze deze in de realiteit ontvlucht.
- Chantal Winckens over Zondagskind

Hij beschrijft een miserabele toekomst in een complexe samenleving waarin hij de grenzen van de menselijke wreedheid, radicalisering en de schuldvraag onderzoekt. Tegelijk laat hij niet na het hedendaagse niet veel rooskleurigere Zweden te bekritiseren. Hoewel Ze zullen verdrinken in hun moeders tranen brandend actueel is, en Anyuru’s idee best origineel, is het verhaal veel te verwarrend. De verschillende lagen dragen niet bij tot een rijkere roman.
- Bie Helena over Ze zullen verdrinken in hun moeders tranen

Een groots verhaal, op meesterlijke wijze geschreven met veel gevoel voor detail. Een indrukwekkend relaas dat een vergeten groep op het schild hijst. Een heldere verhaallijn die de lezer niet met twijfels opzadelt, maar juist stuur geeft over gecompliceerde materie. Een bestsellerauteur bewijst hiermee andermaal zijn gave van het geschreven woord. Een must voor historici en een aanrader voor iedereen die de ware toedracht van de Tweede Wereldoorlog beter wil begrijpen.
- Dick van der Veen over Churchill's ministerie van onfatsoenlijke oorlogsvoering

Daar zit ‘m eigenlijk ook meteen de crux. Het verhaal dat Osborne vertelt is onderhoudend en spoort aan tot doorlezen, maar de personages lijken net onder de oppervlakte te blijven steken in hun ontwikkeling. Ze komen simpelweg niet helemaal goed uit de verf. Het verschil in privileges tussen beide vriendinnen en de exotische vluchteling ligt er te dik bovenop, waardoor de drie personages soms, net als die stiefmoeder van Naomi, karikaturaal aanvoelen.
- Lisanne Brans over Schitterende dieren

Maar de eerste liefde is niet het enige thema dat Buxbaum aankaart in Het ongelukproject, ook het eerste verlies komt aan bod. Deze twee thema’s zijn net zo onlosmakelijk verbonden als dat ze uit elkaar liggen. ‘I keep circling around to my endless fascination with first love and first loss, which are both profound experiences’, zei Buxbaum er zelf over in een interview. Buxbaum heeft zelf haar moeder verloren toen ze veertien was.
- Iris Windmeijer over Het ongelukproject